"Stel je die exotische vrijer van je ook nog aan me voor?"
Hij kijkt me vanuit zijn leren herenfauteuil aan, op zijn stoere gebruinde gezicht tekent zich die kenmerkende lach af, de onlosmakelijke Gauloise sigaret half opgerookt geklemd tussen zijn vingers. Op de robuuste tafel voor hem ligt het lichtblauwe aangebroken pakje met daarnaast een net ingeschonken borreltje en een schaaltje zelfgemaakte sateetjes. Terwijl hij bedachtzaam een kringeltje rook omhoog blaast, pakt ie het schaaltje van de tafel en presenteert mij een op Indische wijze bereid sateetje zoals alleen hij dat kon. "Even proeven Annet".
Has, oom Has, voor wie ik een zwak ontwikkelde vanaf het moment dat zij net als wij hun kampement in de jaren 70 opsloegen op die kleine familiecamping in Terhorne en ik als vriendin van zijn dochter ook buiten het campingseizoen om kind aan huis werd bij het gezin in Hoogezand. Hij was als een vader voor mij. Op momenten dat mijn eigen vader vanwege persoonlijke besognes en lange reizen uit beeld was, kon ik te rade gaan bij oom Has, het luisterend oor, de kwinkslag, de warme betrokkenheid en zijn niet aflatende hulpvaardigheid waren zo kenmerkend voor zijn natuurlijke en toegankelijke persoonlijkheid. Toen ik tijdens mijn verkeringstijd weer eens in een verhuizing was beland en slecht bij kas zat, draaide hij zijn hand er niet voor om om in no time een mooie solide salontafel voor me te bastelen en toen ik voor mijn kleine kinderen een jong hondje had aangeschaft zei ie dat het goed zou zijn als het dier een eigen afgesloten plek in huis kreeg en timmerde vervolgens een gedegen houten bench die ik in de keuken kon zetten. Het bleek een uitkomst.
In Terhorne kon je hem uittekenen in zijn blauwe open sloep die wij vanwege de gelijkenis met het bootje in de op dat moment populaire kinderserie omdoopten tot "De Bereboot", een naam die tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikt wordt voor de boot die tegenwoordig door zijn kinderen en kleinkinderen wordt bemand en in zijn geest en nagedachtenis nog even liefdevol wordt onderhouden als toen.
Has, oom Has, die begin jaren 80 mijn 'exotische vrijer' Djamal gastvrij ontving, die geen vooroordelen koesterde, maar als mens, betrokken bij mijn leven, ook deze toenmalige controverse in alle oprechtheid met me wilde delen. En toen ik in 1988 uiteindelijk trouwde met de vader van mijn kinderen en er vanuit mijn achterban de nodige rookbommetjes dreigden te worden gegooid cijferde hij zichzelf weg, sprong voor me in de bres en zorgde er met een enorm gevoel van loyaliteit en een groot inlevingsvermogen voor dat het na alle commotie vooraf toch een dag werd om nooit te vergeten. Zoals ik hem nooit zal vergeten.
De afscheidsbrief die ik aan hem schreef vlak voor zijn overlijden en die nog steeds mijn gevoel weergeeft eindigde met "eens komen wij weer samen en gaan we verder waar we waren gebleven.."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten