Tandjes (2014)

"Mama, kijk 'ns wat ik gevonden heb."
Niels komt op zijn elf en dertigst aanzetten met een klein rond doosje voorzien van een bloemetjesmotief, zet hem met 1 hand voorzichtig op de tafel en gaat dan door de openslaande deuren naar buiten. Daar leegt hij de prullenbak die hij in zijn andere hand heeft in de praktisch volle papiercontainer en drukt de deksel nog even goed naar beneden. Hij is de hele morgen al druk aan het heisteren om samen met mij de slaapkamers op orde te brengen voor de te verwachten logees. Als hij weer binnenstapt heb ik inmiddels met enige moeite het dekseltje van het fragiele ronde doosje kunnen afhalen en wordt de inhoud voor ons beiden zichtbaar. 
Op de rode bodem ligt een krans van kleine tandjes. "Mama, er zitten ook puntige tandjes tussen", zegt Niels die bijna met zijn neus in het doosje hangt en de tandjes door de luchtstroom in beweging brengt. "Oh die zijn nog van Takkie" zeg ik weemoedig en ik krijg meteen een visioen van ons eerste kleine witte/bruine ondeugende Jack Russelltje dat zoveel jaren op onstuimige wijze deel uitmaakte van ons gezin en dagelijks voor olijke momenten zorgde. Tegenwoordig is hij nog bij ons in de ingelijste foto op de side table onder de spiegel, naast zijn rode halsbandje, en niet te vergeten als computer wachtwoord bij menige instantie. Ik pak een van de andere tandjes op en hou hem tussen duim en wijsvinger. "Kijk deze zijn van jullie" zeg ik terwijl ik het tandje met de scherpe puntjes en de donkere binnenkant tegen het licht hou. Niels wil weten welke van hem zijn, maar dat kan ik hem niet precies vertellen. "Wel herinner ik mij nog goed", zo vertel ik hem "dat Sanne ooit heel heldhaftig een melktandje die al helemaal los bengelde en naar alle kanten kon worden gedraaid wilde lostrekken en toen op het laatste moment terugdeinsde voor de eventuele pijn en met een getwiste tand die onder haar bovenlip uitstak door het huis liep te gillen. Toen ze tot bedaren was gekomen ben ik in de garage een stukje vliegertouw gaan zoeken en heb ik het uiteinde van een touwtje aan die tand vastgemaakt en het andere eind aan de knop van de wijd openstaande kamerdeur. Op het moment dat ik de deur met een klap dichtdeed vloog het tandje aan het touwtje door de lucht". Niels heeft ademloos zitten luisteren en vindt het zichtbaar een spannend verhaal. 
Terwijl ik naar de tandjes in het doosje kijk besef ik dat het stille getuigen zijn van een tijd die inmiddels al jaren achter ons ligt, toen ik als moederkloek waakte over mijn kuikens, toen mijn vleugels hen beschermden en warm hielden en mijn woorden ons schild vormden naar de buitenwereld. 
Als ik het kwetsbare tandje voorzichtig terug leg op de rode bodem van het bestofte doosje realiseer ik me eens te meer dat er ooit een tijd komt dat ik ze los zal moeten laten...