Poëzie album (jaren 60 - 70)

"Wil je in mijn poëzie album schrijven?"
Het was zo'n standaard vraag op de lagere school, in mijn straat, bij ooms en tantes, vriendjes en vriendinnetjes. Altijd liep ik te leuren met mijn album en toen mijn allereerste verzenboekje inclusief de achterste kaft was volgeschreven volgden de tweede en veel later de derde. Ik koesterde de liefdevolle versjes van mijn ouders, zorgvuldig neergepend en voorzien van gekleurde plaatjes met veel nostalgisch rood, meisjes met gouden lokken en poppen in hun hand en altijd versierd met glitters die na opgeplakt te zijn nog even moesten nadrogen alvorens het album kon worden dichtgeklapt. 
Ik weet nog dat elk plaatje zorgvuldig werd uitgezocht op het grote vel vol tafereeltjes, bekoorlijke engeltjes en bloemen, waar ze door witte tussenvlakjes allemaal met elkaar waren verbonden. En als je er even rustig voor ging zitten dan knipte je alle witte randjes eraf en had je een keurig gaaf plaatje. De kunst was verder om je versje netjes, en als het even kon, zonder inktvlekken neer te schrijven, wat met mijn hanenpoten, (een schamele 5- op schrijven) en een klungelige linkshandigheid nog een hele opgave was. Als de met het puntje van de tong tussen de lippen gepende tekst dan goed leesbaar geworden was, het plaatje precies langs de randjes uitgeknipt en ook nog eens niet aan de tegenoverliggende bladzijde vastplakte was de missie geslaagd en kon ik het album met een goed gevoel teruggeven.  
Zo zijn er heel wat poëzie albums door mijn handen gegaan en net zo vele poëzie albums van mij zijn in de loop van mijn kinderjaren met herinneringsteksten van dierbaren gevuld. Als ik anno 2014 wel eens rommel in de kast op de vide die wij 'de kinderkast' noemen en waar spulletjes van vroeger in liggen, blader ik nog wel eens door de versjes, lees met een glimlach sommige zelfbedachte rijmpjes en bekijk de plakwerkjes, de tekeningetjes en de glitterplaatjes die een hele periode beslaan.
In 1978 besloot ik als 19-jarige een derde poëzie album aan te schaffen om ook de geschreven herinneringen en gedachten van mijn vrienden uit die tijd vast te kunnen houden. 
Het leverde mooie volwassen teksten op die me nog steeds kunnen ontroeren.