Er wordt gemorreld aan het slot van de voordeur.
Dan slaat ie hard dicht en hoor ik twee keer een zware bonk in de gang, Niels is thuis. Zijn zware werkschoenen met ijzeren neuzen kwakt ie elke dag na thuiskomst luidruchtig voor de deur van de meterkast in de gang naast de wc, de rechterschoen links en de linkerschoen rechts. Wat het is weet ik niet, maar Niels zet zijn schoenen altijd in 'bananenstand' neer. Ik heb in de loop der tijd geleerd erom te lachen, dus zodra ik naar de wc ga en mijn blik naar zijn schoeisel dwaalt, ontglipt mij als vanzelf een glimlach en zet ik de schoenen als in een automatisme weer goed.
"Mama, ik heb een getuigschrift gekregen, en ik snapte alles en ik heb heel veel geleerd". Voor zijn doen watervallend komt hij de kamer binnen, de dikke dotten gras van het bosmaaien nog in zijn gekrulde haar en het uitgelubberde rolletje gele binddraad puilend uit zijn zwarte werkbroek met de vele zakken. Terwijl hij op zijn sokken glunderend naar me toe loopt met het geplastificeerde certificaat als een trofee in zijn hand springt Pip enthousiast als altijd tegen hem op en bedelt om een aai. Hij legt eerst het certificaat op tafel en gaat dan door zijn knieën om zijn kleine witbruine viervoeterkameraad te begroeten en te knuffelen. Als ie weer opstaat, vertelt ie me vol verve over de bosmaaier opfris cursus. Hij doet me voor hoe het tuigje van een echte bosmaaier om moet, laat me op zijn eigen uitbundig gesticulerende manier zien waar je hem moet vastgespen en hoe hoog de maaistok op je heup moet hangen. En hij trekt zijn belerende gezicht. Het ontroert me als ie me met zijn groene ogen aankijkt en vol overtuiging zegt "mama, ik heb zoveel geleerd, ik weet nu echt alles".
Daar staat ie dan, mijn trotse zoon, die alles belichaamt waar ik van hou en voor sta, wiens bijzondere levensmozaïek mij nu al bijna 25 jaar de mooiste kleuren laat zien in de meest oprechte en fascinerende nuances....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten