"Wanneer halen jullie de caravan weer op?"
Het is Pasen 2014, de brunch is gedaan en we zitten met zijn allen buiten na te genieten. Extra stoelen en kussens zijn aangesleept uit de garage en we zijn heerlijk aan het uitbuiken achter mijn huis in Heerenveen. Mijn moeder hangt in een van onze, wat wij plachten te noemen, uitvouwbare 'bankstellen" en nipt in het warme voorjaarszonnetje aan een advocaatje met slagroom. "Nou binnenkort" zeg ik, fanatiek lepelend door een enorme toef slagroom en met mijn wintergezicht recht in de zon. Ik denk aan mijn toercaravan in de stalling en de hele episode van ontnaveling die daar aan vooraf ging. En terwijl we allemaal wat soezerig voor ons uit zitten te kijken dwalen mijn gedachten af.
Die eerste voorjaarsstralen op je bleke huid, de hoge hemelsblauwe luchten, de prilgroene blaadjes en het nog frisse briesje, ze zijn voor mij tot op de dag van vandaag onlosmakelijk verbonden met de lente op camping Oan e Poel.
Als de poort in april na een lange winter weer open ging en de temperatuur het enigszins toeliet dan toog ik elk vroege voorjaar, vanaf mijn verkeringstijd halverwege de jaren 80, met een trommeltje brood en een thermoskan koffie, gekleed in mijn oudste plunje, gewapend met emmers, sop, bezems en ragebollen naar Terhorne en poetste en heisterde me een hele dag ongans in mijn stacaravan. Als alles proper was, de muffe winterlucht verdreven en de kussens waren geklopt hing ik de schone vitrage voor de gelapte ramen en vond dat juist op zulke momenten de koffie uit de glimmende thermoskan het allerlekkerste smaakte. En wat kon ik na zo'n dag hard werken intens genieten van het prille groen, de nog verlegen kwetterende vogels en de eerste waggelende eenden langs mijn heldere ramen. Bij de steiger was het begin april nog stil, geen boten, geen ronkende motoren, de camping was verlaten, wat overheerste was een alles omvattende serene rust en een natuur die ontwaakte uit haar winterslaap. Die bijzondere momenten vergeet je niet, die plek en die sfeer verlaten je niet, niet in je hoofd en niet in je hart.
Ook al bouwen ze er honderd huizen, straten ze er al het groen dicht en kappen ze er alle bomen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten