"Mammma, waar ben je?"
De tuindeuren schieten bijna uit hun scharnieren en ik hoor het glas trillen. Het is half 2, dat kan niet missen, dat moet mijn luidruchtige 15 jarige bloedje zijn die net het schoolgebouw aan de overkant van ons huis heeft verlaten en met het nodige geweld naar binnen is komen benen. "Benieuwd wat er vandaag weer is voorgevallen" zucht ik achter mijn computer na een paar rustige uurtjes alleen met de hond. Bij pubers weet je het namelijk nooit, die tieren welig op 'verontwaardiging', 'frustratie' en 'ergernis' en voelen blijkbaar altijd een onbedwingbare behoefte om dat stante pede met je te delen zodra ze over de drempel zijn. Terwijl ik mijn rust vaarwel zeg en me richting het geluid begeef, komt het al mijn kant uit. "Mama, ik moet een maatschappelijke stage doen, en iedereen heeft al iets gevonden, behalve ik, en ik weet niks, en je moet me helpen!". Na deze volzin leunt ze amechtig tegen de balustrade en duwt me een folder in de hand. Ik ga weer zitten op mijn bureaustoel en net als ik wil gaan lezen, zegt ze "dat hoeft niet hoor, wil je bellen voor iets met dieren, want ik durf zelf niet". De coole puber met de lange losse veters en de regenboog nagels wordt even weer mijn kleine bange piepkuikentje.
En ja hoor, een kwartier later hang ik aan de lijn met dierenasiels, vogelopvang, otterbeheer en hondentrimsalons. Niemand zit op een stagiaire te wachten, en eentje zal nog terugbellen. Als ik ten einde raad een manege in Joure benader krijg ik tot mijn grote verrassing te horen dat ze zich de dag erop kan melden. Samen met een vriendinnetje verkneukelt ze zich de volgende middag op de achterbank, "misschien mogen we wel rijden, of manen borstelen.." Ze zijn heerlijk aan het lekkeren.
Als ik met een boog het grote hek binnen tuf komt een terreinwagen met een noodgang achter me aan en rijdt me vervolgens klem. Ik draai mijn raampje open "Wat doet u hier?" vraagt een eng hoofd uit het andere raampje. "Nou gewoon, ik breng de twee meisjes voor de stage in de manege", zeg ik wat sukkelig. "U bent verkeerd, dit is een stoeterij", blaat het hoofd. "Die manege is verder terug, rechts". Waarop het hoofd verdwijnt en het raampje driftig omhoog gaat. "Oh mama, hoe kun je nou zo dom zijn!" kreunt mijn bloedje van de achterbank. "Ja weet ik veel, stoeterij is toch ook met paarden" mompel ik. Even later zet ik de dames af bij het goede adres, ze hebben er na de kleine hiccup zichtbaar zin in. Maar als ik ze aan het eind van de middag weer ophaal staan hun gezichten op onweer. "Mama, we moesten alleen maar poep vegen, en het stonk, en we hebben niks leuks gedaan!" Ze werpen me een vernietigende blik toe zoals alleen pubers dat kunnen.
Eenmaal thuis ligt er in een tijd van een mum een stapel kleren voor de wasmachine, staan haar besmeurde schoenen na te geuren in de garage en zit bloedje zelf na een lange douche nog heftig te mokken op de bank.
Dan wordt er gebeld "Ja met de hondentrimsalon, u had toch een stagiaire, nou die kan ik wel gebruiken, wanneer kan ze komen ....."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten