Het is een heerlijke dag in het voorjaar op camping Oan e Poel.
De lange winter met logeerpartijen, eindeloze briefwisselingen en ellenlange telefoongesprekken is voorbij. Uit alle windstreken komt medio april de hechte ploeg weer samen op de kleine dorpscamping in het toen nog sluimerende 400 zielen tellende Terhorne, midden in het Friese waterland. Vaders en moeders met twee, drie of vier kinderen, soms ook opa's en oma's, allemaal vonden we hier onze draai in de jaren 70. We kluwden kneuterig bij elkaar, hadden er onze prille liefdes, we ruzieden en maakten het weer goed, we legden, zoals ik dat later pas ging beseffen, de basis voor bijzondere vriendschappen die zouden reiken over provincie- en landsgrenzen heen en zouden voortduren tot de dag van vandaag.
Terhorne, we kenden er elk struikje, elke rietzeilplek, zelfs de wind had voor ons geen geheimen. We waren kind aan huis bij de plaatselijke middenstand en tegelijkertijd de schrik van menigeen. Hoe vaak dreven we de softijsverkoper achter het luikje bij Het Schippershuis niet tot wanhoop met onze eeuwige treiter-bestelling, "graag met slagroom", en nog zie ik het gezicht van meneer Kleefstra voor me als we weer eens met de hele meute luidruchtig zijn piepkleine watersportwinkeltje met het verende klingelbelletje binnen stuiterden voor een paar gymschoenen, door Jacob steevast "Kleefstra Specials" genoemd. En al die keren dat de kalende drogist op de hoek ons tandenknarsend nakeek als we weer eens expres overal aan gingen zitten en uiteindelijk niks kochten.
En nu zijn we allemaal vijftigers, het leven heeft bij ieder van ons zijn loop genomen en zijn sporen nagelaten. Er is getrouwd, gebaard en gescheiden, ouders zijn niet meer of behoeven zorg, kinderen krijgen inmiddels kinderen.
Wat we vasthouden is het beeld van die onbezorgde jaren, toen we werden gevormd tot wie we nu zijn, vriendschappen vanzelfsprekend waren en de toekomst niet meer was dan een pluisje op de wind....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten