"Ik wil ook wel eens geld hebben mama!".
Lucinde komt mokkend naar beneden gestampt met een tred die onderaan de trap Pip uit zijn mand blaast. Ze ploft in de keuken dusdanig hard op een eetkamerstoel neer dat ze met het bruine rollende zitmeubel als een snoek achteruit schiet en tegen de koelkast tot stilstand komt. Ik sta aan het aanrecht te redderen en kan net op tijd opzij springen. "Je kent het verhaal", zucht ik voor de zoveelste keer. "Het is zo makkelijk, als je je kamer opruimt krijg je zakgeld, no problemo". De mokker geeft geen thuis, maar pakt een banaan van de schaal, pelt hem op haar dooie akkertje en carrouselt de schil dan verveeld om haar vinger. "Mama, ik kan niks zonder geld!" en ze lanceert de bananenschil die vervolgens naast het gootsteenbakje landt en als een gele inktvis over de rechter wasbak blijft hangen. "Misschien moet je een baantje zoeken, je bent nu vijftien, dus het mag", zeg ik terwijl ik de schil tussen duim en wijsvinger pak en in de pedaalemmer deponeer.
De volgende middag huppelt ze van de trap af, haar gezicht straalt. "Mama, ik moet op gesprek voor afwashulp!" Ik straal mee. "Zie je nou wel, wanneer ga je?" Er volgt een korte stilte. Ze schuttert wat en pruttelt met haar kin op de borst "Mama, ga je wel mee, ik weet niet wat ik moet zeggen". Die middag krijgt ze te horen dat het restaurant al voorzien is en dat ook de pizzeria waar ze langs is gegaan inmiddels een afwashulp heeft . De stemming van mijn jongste bloedje zakt andermaal ver beneden peil, Niels, Pip en ik moeten het zwaar ontgelden, we kunnen niks goed doen. "Mama, zo krijg ik toch nooit een baantje, iedereen werkt behalve ik!" bromt ze vanaf de bank onder het bruine plaid met nijdige ogen zo zwart als kooltjes. Ik doe 's nachts in bed van lieverlee een schietgebedje omdat ik graag wil dat het weer gezellig wordt in huis. Als ik de volgende avond met een vriendin heb afgesproken om even ergens wat te drinken, en we net geanimeerd zitten te praten gaat mijn telefoon. "Oh jee, thuis", kreun ik met een blik op het nummer. "Dat is weer foute boel, geef mijn jas maar vast aan" zucht ik met een glas rode wijn in mijn hand. Maar als ik weifelend opneem gilt een stem aan de andere kant "Mammmaa, ik mag op gesprek bij MacDonalds!!" Meteen gevolgd door "en ik lust geeneens patat!"
Sindsdien is de rust in huis weergekeerd, Aap (Niels) en Muis (Lucinde) kunnen weer door 1 deur, en mama kan weer slapen.
Vandaag gaat ze beginnen, haar outfit ligt al klaar, met de "M", van Muis....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten