"Mama, ik voel me niet lekker."
Lucinde komt lamlendig en met waterige oogjes naar me toe en ik zie op een afstand al dat ze verhoging heeft. Als ik haar gloeiende wangen heb gevoeld, leg ik haar voorzichtig op de bank in het bloedhete appartement en ga grutten in de nog maar gedeeltelijk uitgepakte tassen met vakantiemeuk op zoek naar een paracetamolletje. Na een lange autorit ben ik met mijn bloedjes in Kroatië beland en we zitten, te oordelen naar het grote aantal onuitgepakte tassen en koffers om ons heen, nog volop in de acclimatiserings- cq sorteringsfase. Ik pluk wat in het rond, haal wat tassen leeg en maak het er alleen maar chaotischer op. Niels en Sanne zijn ook op zoek, weliswaar niet naar een paracetamolletje, maar naar hun zwemkleding want de mussen vallen sinds onze aankomst dood van het dak en vanaf het meer onder ons balkon lonken geschaterlach en spettergeluiden. Terwijl ik koortsachtig, en ondertussen met de nodige vochtuitslag onder mijn oksels, heen en weer ren tussen een steeds groter wordende puinhoop en een ziek kind klinkt plotseling vanaf de bank "mama, ik moet spugen". "Jongens, hebben we een teiltje ergens in de keuken?" roep ik gestrest terwijl ik bijna mijn nek breek over een wegrollende voetbal en me nog net aan een kastje kan vastgrijpen. "Hoe moet ik dat nou weten mama?!", gilt Sanne die haar bikini half aan heeft en met een badlaken achter zich aan door het gangetje wappert. "Mama, waar zijn mijn zwemschoenen?" blèrt Niels uit weer een andere kamer. "Weet ik veel!" bits ik okselklotsend en ik spring als een kikker over alle meuk heen, neem een snoekduik in het gootsteenkastje en trek de hele inhoud eruit, geen teiltje. Als ik uit het kastje ben gekropen en de nieuw ontstane bende bij mijn voeten wanhopig zit te bekijken komt Niels de kamer binnen gesloft met een teiltje in zijn hand. "Mama, wat doet dat teiltje in onze slaapkamer?" Ik ruk het ding uit zijn handen en druk het Lucinde net op tijd onder haar kin. "Au, mama, doe nou eens rustig" rochelt ze. Als ik naast de gebogen rug van de spugende zieke op de bank ga zitten en het teiltje hulpvaardig vasthoud, zeg ik terloops "hoe kom je aan die kras op je wang?" waarop ze haar hoofd uit de teil trekt, me met een vernietigende blik aankijkt en tussen haar tanden sist "Ja dat heb jij net gedaan toen je zo wild met die teil tekeer ging!".
Als we die middag naar het meer gaan is het gezin weer enigszins zen. Maar net als ik me op een matje heb neergevleid met een boek, zie ik Niels en Sanne schreeuwend het water uitrennen. "Wat is er nou weer?" roep ik knipperend tegen de zon. Ik voel dat het ernstig is want Sanne neemt gedecideerd het woord en Niels staat er beteuterd naast.
"Nou mama, we gingen een hele tijd zwemmen en nu komt Niels er opeens achter dat ie zijn IPod nog in zijn zwembroekzak had zitten, enne, zijn zwemschoenen is ie ook kwijt, die waren te groot..."
Het was weer een feest in Kroatië....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten