"We liggen in het eerste slootje."
Dat was vaste prik. Waren wij in Terhorne dan voeren oom Jan en tante Wil steevast vanuit hun thuishaven in Wartena naar de Poelen en legden hun kajuitzeilboot tegen de rietkraag aan in het kleine vaartje tussen de Terhornster Poel en de Terkaplester Poel, lekker in de buurt van de reuring, genoeg proviand aan boord voor onverwacht bezoek van de camping en strategisch gelegen voor de zeilers. Als je even een oversteekje wilde maken naar het grotere water, bleef je geheid hangen bij de Smitjes. Oom Jan hielp je dan de boot af te tuigen terwijl tante Wil uit het overvolle troeperige roefje allerhande lekkers tevoorschijn toverde en zich in de kuip al verkneukelde op een gezellig babbeltje, waardoor je altijd langer bleef plakken dan de bedoeling was en men op de camping regelmatig mopperig met eten zat te wachten. Ook zeilende vrienden en vriendinnen pleisterden graag even bij mijn favoriete oom en tante van het eerste uur.
Oom Jan en tante Wil, zo vervlochten met mijn leven. Ze woonden vlakbij ons in Haren, een kippeneindje was het van de Berkenlaan naar hun huis aan de Parkweg, naast het Boeremapark. Heel wat uren heb ik in het park door tante Wil in blokjes gesneden brood lopen strooien naar de eenden en ganzen en hing ik met een tas vol brood over het hek om de herten in het kampje te voeren. En wat te denken van de winters als de vijver was bevroren en ik bij tante Wil een keukenstoel haalde om achter te schaatsen. Later poogde ik er, enthousiast als ik was, op mijn kunstschaatsen pirouettes te draaien die meestal jammerlijk eindigden in een uiterst pijnlijke en gênante val, waardoor ik nog dagen op beurse blauwe plekken werd getrakteerd. Toen we ouder werden troonden mijn zusje en ik de duvel en zijn ouwe moer mee naar de Parkweg, vriendjes werden voorgesteld, vriendinnen gingen mee op sleeptouw en ik weet nog goed dat ik van oom Jan mijn eerste glaasje Vermouth kreeg, een moment dat ik nooit zal vergeten. Ze waren een verlengstuk van ons gezin voor zolang als ik me kan herinneren. Ze hadden zelf geen kinderen maar projecteerden al die jaren hun liefde en aandacht op mijn zusje en mij en dat hebben we ook altijd zo gevoeld. Toen de boot van de hand werd gedaan omdat ze hem samen niet meer goed konden bemannen ging het licht al een beetje uit. Maar ondanks dat die beslissing onafwendbaar was misten ze hun weekendjes op de boot, de gezelligheid van uitgelaten mensen om hen heen, het lachen, de uitbundigheid. Oom Jan versomberde zienderogen en zijn slechte gezondheid haalde hem na verloop van tijd in.
Tante Wil heeft hem jaren geleden moeten laten gaan en neemt nu in haar eentje als 88 jarige de honneurs waar en is op haar eigen manier nog steeds bij elk facet van ons leven betrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten