Een kind, een moeder en de geschiedenis (Lucinde 2011)

Herfst 2011
"Ik wil wel naar Westerbork mama...." 
Lucinde reikt me het lijstje weer aan dat ik haar net heb gegeven. Het bewuste lijstje ligt steevast in de stugge la van de oude servieskast en ik tover het tevoorschijn als er onverwachts voor haar een lesdag uitvalt en we zomaar op een doordeweekse dag samen wat kunnen ondernemen. Zelf iets bedenken dat haar wegrukt bij haar mobiele telefoon of laptop blijkt in de praktijk voor deze generatie pubers een hele opgave, vandaar mijn lijstje. En het werkt. 
Er staat van alles op, van shoppen bij de Primark, tot op visite gaan en een specifiek museum of een bijzondere herinneringsplek bezoeken. Vandaag is ze heel duidelijk, ze hoeft ook niet lang na te denken, ze wil naar Westerbork. Onze blikken kruisen elkaar, ik kijk in haar ogen en zie dat mijn kind geen kind meer is, dat ze uit de geschiedenisboeken op school dingen heeft geleerd die onmiskenbaar tot haar geschiedenis behoren, en ik lees in haar blik dat ze nu, in tegenstelling tot het jaar ervoor, wel het kennisfundament heeft om een plek als Westerbork te bezoeken. 
Toch moet ik onbewust even slikken. "We hebben het op school over de Tweede Wereldoorlog, en over de kampen, ik wil er echt heen mama" en ze kijkt me met haar bruine ogen doordringend aan.   
Dus togen wij, met twee flesjes drinken en verpakte plakken Friese koek naar Westerbork. We praatten niet veel in de auto, zij keek naar buiten en deed een spelletje op haar telefoon, terwijl ik in gedachten verzonken was, "wat zou het met haar doen?" 
Nadat we de auto op een blubberige plek hadden geparkeerd drongen de eerste beelden al heftig tot ons door toen we Het herinneringscentrum binnen kwamen. We liepen zwijgend rond, ieder voor zich, soms bleef de een wat achter, maar steeds zochten we elkaar weer op en raakten elkaar even aan. We zeiden niks, soms een kleine fluistering. Toen we buiten stapvoets langs de enorme in plexiglas gevatte handgeschreven briefkaarten liepen, en af en toe stopten om ze aandachtig te lezen, maar ook toen we ons met de groep hadden geformeerd voor de restanten van de barak van Anne Frank en roerloos naar de gids luisterden voelde ik een intense emotionele verbondenheid met mijn 'kind van het licht'. 
Twee generaties woordeloos verzonken in de geschiedenis, kippevel....................