Terhorne, 1979.
"Jan doe die pijpen eens naar beneden!" An werpt een afkeurende blik op haar glunderende wederhelft. Hij heeft haar in het dorpshuis van Terhorne uit de roezemoezerige menigte gevist, haar sherry'tje op een tafeltje gezet en haar ten overstaan van de hele campingmeute, en na de nodige versnaperingen, enigszins jolig en zeer omslachtig ten dans gevraagd. An krijgt nauwelijks de kans om hem goed te bekijken aangezien ze op de dansvloer om de haverklap worden aangestoten door voorbij draaiende paren.
Terwijl de andere campinggasten met hun glaasjes in de hand het tafereel vanaf de zijlijn geamuseerd gadeslaan en wachten wat er komen gaat manoeuvreert An haar Jan naar een rustig hoekje waar de muziek minder luid is. Ze zet zich schrap, neemt hem van top tot teen op en zegt "het is toch niet te geloven he, de enige keer dat ik deze vakantie een nette jurk draag, zie jij eruit als een malloot!" gevolgd door "waar zijn je overhemd en je jasje?"
Jan kijkt haar met zijn glimmende kraaloogjes aan, laat zijn blik de zaal rond gaan en wijst dan naar een stoel bij de bar. "Kijk daar". An volgt de lijn van zijn vinger en haar ogen blijven rusten op de bewuste stoel. "Ja Jan Leusink, daar lag ie, maar zoals je ziet is ie op de grond gegleden en wordt er nu overheen gedanst!". Ze kijkt hem aan en schudt alleen haar hoofd. "Jan Leusink, je bent onverbeterlijk!"
Als het jasje is opgeraapt, de schoenafdrukken afgeklopt en het kledingstuk weer netjes over een stoel hangt, wint het plezier aan het dansen het van de irritatie over het akkefietje en zwieren ze alsnog samen eindeloos over de dansvloer en zijn ze niet meer te stuiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten