"Mama, Rik en ik gaan treinkaartjes kopen bij Blokker en dan kunnen we de hele dag door het land reizen voor 15 euro p.p., leuk he?"
Met een windkracht 5 minstens, stormt er een kind naar binnen, een boekentas sneuvelt ergens halverwege de kamer en een jas wordt misgemikt ,.... naast een stoel. Het kind zelf heeft blijkbaar hoge nood want net als ik mijn mond open wil doen om wat te zeggen verdwijnt het ongeleide projectiel linea recta door de kamerdeur de gang in naar het toilet.
Als ze zichtbaar opgelucht terugkomt en een greep in de koelkast wil doen zeg ik "ja leuk, en waar gaan jullie heen dan?" "Mama, mag ik eerst even wat drinken, ik heb zooooo'n dorst", en met een zachte, doch dwingende manoeuvre word ik aan de kant geduwd en even later verdwijnt een behoorlijke plons ijsthee rechtstreeks van het pak in haar keelgat terwijl ze met een hand nonchalant op het aanrecht leunt. Nu de inwendige mens bediend is kan het gesprek eindelijk worden vervolgd. "We weten al precies waar we heen gaan, daar hebben we al uren over geskyped", zegt ze terwijl ze de laatste spetters ijsthee van haar gezicht veegt. "We beginnen bij Deventer, we gaan nog naar Hoofddorp, Utrecht, Den Bosch, en nog veel meer plaatsen".
"Jemeg, en dat allemaal in 1 dag? vraag ik verbaasd?" "Ik word al moe als ik het aanhoor" zucht ik. "Jaha", klinkt het triomfantelijk "we vertrekken morgen om 1 minuut over 9, kijk ik heb een hele administratie", en ze laat me een vel papier zien waar ze alle trein- en overstaptijden heeft opgeschreven. Ze glundert. Dan grijpt ze haar telefoon, loopt de kamer door en voert een giebelig gesprek buiten mijn gehoorbereik.
Het doet me goed haar weer zo te zien lachen, de onzekerheden over haar gezondheid knaagden te lang aan haar, maakten haar onzeker en prikkelbaar en haalden ons allemaal uit ons doen.
En ook al is de medische molen voor haar nog niet uitgedraaid, ook al zijn er nog onderzoeken te gaan, als ze lacht dan schijnt de zon en kan ze alles aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten