zondag 26 januari 2014

Terhorne 1974 versus 2006 : "mama, ik snap nu wat je bedoelde.."


Terhorne 2006
"Mama, ik snap nu wat je bedoelde". 
De kattenstaarten wervelen naar binnen en Sanne dendert met een noodgang de caravan in. "Waar heb je het over?" vraag ik terwijl ik een bak lasagna in het veel te kleine oventje probeer te proppen. "Nou toen je vertelde over jouw vriendengroep op de camping van vroeger", zegt ze terwijl ze de randen boven de ramen aftast op zoek naar mijn fototoestel. "Dat ze zo belangrijk voor je waren" vervolgt ze. "Dat heb ik nu ook met mijn vrienden hier, dus daarom begrijp ik jou nu". 
Terwijl ik in de verte het tikken van het oventje hoor, zie ik mezelf terug in mijn kind en ben ik blij dat ik mijn jeugd hier in Terhorne en de vriendschappen die ik aanging op een dusdanige manier op haar heb weten over te brengen dat ze anno 2006 het gevoel herkent. Ik kijk haar aan en we begrijpen elkaar zonder woorden. 
"Dirk-Jan, Marieke en Marloes zijn aan het inpakken en ik wil nog gauw wat foto's van onze groep maken" zegt mijn bloedje terwijl ze aanstalten maakt om weer weg te vlinderen. "Ze hebben allemaal beloofd dat ze volgend jaar terug komen, sommigen willen met een tent en Kars denkt dat ie een boot kan lenen", kakelt ze door terwijl ze het trapje af rent. Ik zet de lasagna op de gedekte tafel en kijk ondertussen door de open vitrage naar buiten. 
Op de plek waar vroeger de zandbak stond en waar we schommelden hoger dan goed voor ons was, staat nu de volgende generatie, ruim dertig jaar na dato, dezelfde camping, dezelfde kameraadschap, een groep kinderen op de drempel van het leven, een voor allen, allen voor een. Waarom emotioneert mij dit?
Er wordt gelachen, gedold, gekieteld en gegild en Sanne blijft foto's maken, elke foto een herinnering, elke herinnering een kleinood. Bij het afscheid proberen ze zich groot te houden, de jongens wenden zich af, de meisjes giebelen weliswaar maar vegen af en toe ongemerkt met een mouw over hun gezicht. Ik voel wat zij voelen.
Als we die avond volgepakt huiswaarts keren, klinkt er een benepen stemmetje vanaf de achterbank "Mama, Esther en ik willen in de herfst een reünie organiseren, help je ons.....?"                 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten