"Ik zoek een rustige vrouw.."
Ik durfde hem bijna niet aan te kijken, gluurde wat onder mijn pony door, voelde dat het pruikje met het halflange haar dat ik voor de gelegenheid vakkundig in mijn miezerige kapsel had verwerkt en 'leuk wild' had opgestoken, naar rechts begon over te hellen, en ik dacht maar 1 ding "en nu?"
Ik schoof wat onrustig op mijn stoel, trok toen hij even niet keek het gevaarte op mijn hoofd weer in positie, verzamelde al mijn moed bij elkaar, nam gauw nog een slok van mijn wijntje, want ik ging er maar vast vanuit dat het mijn laatste zou zijn, en sprak de legendarische woorden: "nou, dan kan ik beter opstappen".
Dat was onze memorabele eerste date, Heerenveen, februari 4 jaar geleden.
Uiteindelijk ben ik toch gebleven, raakten we in gesprek, lieten nog wat wijn aanrukken en moesten er rond middernacht door de eigenaar op geattendeerd worden dat alle andere tafeltjes inmiddels leeg waren en de zaak ging sluiten.
Ik waande me, na jaren in een cocon geleefd te hebben, op doodeng glad ijs. Immers de liefde was tot dan toe nou niet echt een doorslaand succes in mijn leven geweest, maar ik besefte tegelijkertijd dat ik niet altijd kon blijven hangen in gevoelens en gedachten van falen en wantrouwen.
Schoorvoetend liet ik zien wie ik werkelijk was, gooide ik de schellen af en toonde mijn kwetsbare kant die ik uit zelfbehoud zolang angstvallig voor de buitenwereld verborgen had gehouden. We namen onze wederzijdse 'rugzakjes' door, leerden elkaars kinderen kennen en verrijkten elkaars leven op een manier die ik na al die jaren dat ik alleen was niet meer voor mogelijk had gehouden.
Twee tegenpolen vonden elkaar, ebbe en vloed, de zon en de maan, wind en windstilte.
Eindelijk in balans....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten