"Als jullie zo doorgaan, pieker ik er niet over om over twee dagen helemaal naar de zuidhoek van Frankrijk te rijden, dan blijf ik liever thuis!". Ik werp mijn bloedjes een boze blik toe en ga geforceerd door met spullen klaarleggen, lijstjes afvinken, wassen en strijken. Achter mij krijgt iemand de zoveelste lel en de verbale reactie van 'het slachtoffer' komt na precies twee seconden. Weer een tel later klinkt er een schreeuw vanaf de zolder waar Sanne achter haar bureau zit te leren. In een tijd van een mum komen de verwensingen van drie kanten. Zo gaat het nu al weken, ik ben er helemaal klaar mee. Sanne staat voor haar eindexamen en kan weinig verdragen en Niels en Lucinde vangen elkaar constant de vliegen af. Ik loop al tijden op eieren en probeer ondertussen in te pakken voor onze op handen zijnde voorjaarsvakantie naar Carnet Plage in Zuid Frankrijk. Het wordt een lange rit en de gedachte aan drie ruzieende kinderen stemt me verre van vrolijk. Tot overmaat van ramp ziet de weersvoorspelling voor dat gebied er ook nog eens bijzonder slecht uit, koud en regen. Ik moet echt alle zeilen bij zetten om niet de hele trip af te blazen en de voorbereidingen te staken. Er moet op korte termijn wat gebeuren. In een van de laatste nachten voor het vertrek ontspruit er een plan aan mijn brein. De volgende ochtend leg ik het de vakantiegangers in spe voor : "ik ga een contract maken, waarin Niels en Lucinde beloven niet te hakketakken, zodat Sanne kan leren". Ze kijken me alledrie schaapachtig aan, maar durven er niks tegen in te brengen. "Zodra iemand gaat klieren, pakken we onze spullen en gaan we meteen naar huis!". Het driemanschap zit ineengedoken en gluurt stiekem naar elkaar. "En ik meen het!" zeg ik nog even nadrukkelijk. Ze maken aanstalten om te gaan staan, maar ik gebaar dat ze moeten blijven zitten. "En tenslotte, als we aankomen en het regent, dan pakken we niks uit. Giet het de volgende dag nog, zetten we alles weer in de auto en gaan terug naar Heerenveen". Ze verroeren gaan vin. "En mama, wat nou als de volgende morgen de zon schijnt?", vermant Niels zich. "Dan blijven we en pakken alles uit", zeg ik enigszins bedaard. Zo gezegd, zo gedaan, de plechtige belofte om niet te klieren wordt vol overgave getekend, onderweg in de auto is het muisstil en nadat het bij aankomst pijpenstelen regent, staat de zon de volgende morgen hoog aan de hemel....!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten