Thialf, dat is lang geleden

Het is woensdagmiddag, ik ben onderweg naar meneer de Wit. 
Als ik het terrein van het tehuis oprij, zie ik nog niemand. Ik parkeer voor de deur, doe de motor uit en neem een kijkje in de hal. Daar komt ie links uit de gang al aangeschoven, rollator fier voor zich uit en een smile van oor tot oor. "Ja, ik moest nog even een warme trui aandoen, want dat had je toch gezegd?" verontschuldigt ie zich.  Hij laat zijn rollator los en omvat mijn uitgestoken hand met twee handen. "Ik ben zo blij dat je er weer bent!". 
Ik hou het rechterportier voor hem open en help hem daarna met de gordel. "Trek uw buik eens in meneer de Wit, u eet teveel" gekscheer ik. De rollator verdwijnt in de achterklep en zijn dikke jas leg ik er bovenop. "Alle hens aan dek, zet u schrap dan gaan we!". 
Als we eenmaal het terrein af zijn stoot ie mijn schouder aan. "Nou zeg het nu maar, wat gaan we doen vandaag?" Hij zit zich al zichtbaar te verkneukelen. "Meneer de Wit, we gaan naar Thialf, is dat wat?" "Oh, dat is lang geleden" mijmert ie hardop. "ik zou niet meer weten hoe het er daar uitziet". "Dat dacht ik al" zeg ik "daarom gaan we er maar eens even kijken".
Ik probeer zo dicht mogelijk bij het ijsstadion te parkeren en nadat de rollator is uitgeladen en meneer de Wit zijn warme jas heeft dichtgeritst lopen we richting de hoofdingang. Bij de receptie krijgen we twee kaartjes voor de tribune en twee consumptiebonnen. 
De rollator moeten we onder aan de trap laten staan, de rest wordt een dingetje... "Meneer de Wit, hou mij goed vast en pak met uw andere hand de tribune beet, dan gaan we langzaam samen naar boven". Zo gezegd zo gedaan. We belanden op de tribune en hij geniet van de voorbijzoevende schaatsers en de hele entourage van de ijsbaan. De herfstvakantie heeft veel jeugd op de gladde ijzers gebracht, het is een kleurrijke roezemoezerige bedoening waar hij zichtbaar plezier aan beleeft. Als ik even later met twee dampende plastic bekertjes koffie en een gevulde koek de tribune op kom kan zijn middag niet meer stuk. Net als we de koekkruimels van onze jassen slaan gaat zijn telefoon. "Oh nee, ik kan niet komen, ik ben met Annet in Thialf" hoor ik hem zeggen.  
Als ie de telefoon heeft uitgedrukt kan ie een glimlach niet onderdrukken "ik had een afspraak in het huis, helemaal vergeten......"