"Toe Jan Leusink kietel me niet!" Mieke glijdt bijna van zijn schoot en morst daarbij wat as op zijn rode polo. "Kijk uit, ouwe Muis, straks heb ik een brandvlek en dan krijg ik moppers van Anne", geint hij, onderwijl toch nog even in haar flank prikkend. "Als je nou niet uitkijkt, Jan Leusink, dan ga ik aan je oren zitten!" ketst zij terug, wetende dat hij daar beslist niet tegen kan. Ze maakt haar hand vast vrij en legt haar sigaret op de volle asbak. Het is een fraai tafereel.
Op de tafel de stille getuigen van een geslaagd Happy Hour, eigenlijk is alles leeg, behalve de asbak.
Dan steekt Anne haar hoofd om de hoek van de caravan. "Is het nou afgelopen met jullie, ik ben hier druk met koffie en jullie zitten daar maar te geiten". "Jan, ga ns met die hond wandelen, die moet nodig uit!"
Mijn moeder en oom Jan Leus, ze vlogen elkaar regelmatig in de haren, 's avonds met kaarten de grootste rivalen. "Jan Leusink, ik zie het wel, je houdt weer kaarten onder de tafel vast!", en even zo vaak "ik hou ermee op, dat mens van Gorter speelt vals!" Vaak hadden wij het gevoel dat we figureerden in hun tweeakter, je wist nooit hoe de afloop zou zijn. De ene keer een aanvaring, een andere keer lachen en saamhorigheid.
Maar soms verbond iets ze onverwachts, dat waren bijzondere momenten. Zo konden ze samen opeens geemotioneerd naar zijn lievelingsmuziek luisteren of hielp ze hem mee als hij een klusje op de boot had. Dan zat ze bijna bewegingloos aan dek en knoopte geduldig het touwwerk van de reling vast, een monnikenklus.
Mijn moeder en oom Jan Leus, een dierbare herinnering.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten