Puberperikelen

 

"Mama, er zijn zoveeeeeel kinderen die ik ken die werken, dat wil ik ook!" Lucinde wervelt naar binnen en gooit haar schooltas prompt op mijn krant. "Nou ik vind het prima, bel nog eens achter die folderwijk aan van laatst", zeg ik terwijl ik haar tas op een stoel zet en de krant ontkreukel. Dochterlief, die inmiddels een mandarijn heeft ontveld, zet zit zichtbaar schrap voor een klaarblijkelijk belangrijke mededeling. "Mama, ik heb al eens even gebeld met die folderclub, en gevraagd wat ik ermee verdien". Er volgt noodgedwongen een pause aangezien ze net een ietwat te groot stuk fruit in haar giecheltje heeft gestoken en op een aalscholver lijkt die een te dikke vis heeft doorgeslikt. "Kauw nou eerst eens rustig die mandarijn weg, straks stik je erin", zucht ik, terwijl mijn ogen weer snel over de krant gaan. Dan kan de mond weer spreken. "Nou mama, het is dus echt kinderarbeid, ik heb het opgezocht op internet, en ik ga het echt niet doen!". Voordat ik nog wat kan zeggen stampt ze gefrustreerd naar boven. 
De volgende dag haal ik bij Albert Heijn een formulier waarmee ze zich kan aanmelden om vakken te vullen, ook bel ik met de Mexicaan waar Sanne ooit als afwashulp begon. In beide gevallen moet ze 15 jaar zijn, maar dat duurt nog een maandje. "Ik wist het toch, ik kan nog niks, alleen maar die stomme folders", moppert mijn puber door. Al met al kruipt het humeur nog niet echt uit het slop en hebben ook Niels en ik het zwaar te verduren. 
"Wat denken jullie ervan als we vanavond eens ergens gaan eten?" roep ik rond half 6 enthousiast naar boven. Ik hoor Niels stommelen en even later hangt ie over de vide. "Waar gaan we heen dan?". Ik wacht af wat er in de andere kamer gaat gebeuren. Ja, beweging, haar deur gaat open. "Toch niet weer naar de pizzeria he?" is het eerste wat ze zegt. "Nee, raad eens, jij mag het zeggen", vlei ik. Zoveel coulance had ze niet verwacht. "Nou dan wil ik naar het pannenkoekschip!", en er verschijnt een klein lachje op haar gezicht.
Als we alledrie met een pannenkoek voor ons zitten en ik de serveersters in hun blauw-wit gestreepte pakjes langs zie lopen, kan ik me niet inhouden. "Lucinde, kijk eens achterom, je kunt hier volgens mij zo in de bediening, je hebt het tenue al aan......".