"Weet je nog hoeveel we elkaar schreven vroeger?"
Janny zit bij me aan de keukentafel en we beleven een sentimental journey samen. "En dat ik als ik een brief van je had gekregen, moest wachten tot mijn moeder thuis kwam zodat ze hem voor kon lezen, want ik kon die hanepoten van je niet lezen..". Ze lacht haar aanstekelijke lach.
We spraakwatervallen, en halen anekdotes aan, kijken samen de fotoboeken door, lachen om de tijd die zo ver achter ons ligt, maar waarvan de herinnering nagalmt en wordt hervoeld in het heden.
Op mijn netvlies zie ik ons nog samen zeilen, de spanning voor de start "Janny, hoe lang nog?", het geschreeuw bij de boeien "ruimte!!", het hangen met je hele hebben en houwen op weg naar de eerste ton, het broodje peuzelen tijdens het wankele voor-de-windse-rak.
We vertrouwden blindelings op elkaar, stuurvrouw en fokkenist, een bijzondere kameraadschap.
"Ik heb nog heel veel brieven van je, allemaal bewaard, ik ga ze straks meteen zoeken".
De tijd tikt weg, nog zoveel te vertellen. "En weet jij nog, toen we dachten dat we ver vooraan lagen en bleek dat we een verkeerde baan voeren?" We stoten elkaar aan en zijn weer even het team van vroeger.
De verhalen rijgen zich aaneen, foto's van weleer worden kritisch bekeken. "Jee, wat een idioot kapsel had ik daar!" en "hoe zou het met de Dekkers zijn?"
Voordat ik haar uitzwaai en we afspreken contact te houden, weten we het na al die jaren zeker :
"het was een tijd met een gouden randje...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten