Afscheid

Haren, september 1978: "Nee Annet, laat die beer maar hier, die hoeft niet mee".
Mijn moeder loopt af en aan met dozen en tassen die ze op de oprit neerzet. Mijn vader pakt de kofferbak efficient in, herschikt dingen en bestudeert ondertussen de autokaart. Ik bekijk op mijn kamer zwijgend welke dierbare spullen ik nog mee wil nemen, het huilen staat me nader dan het lachen.
Het besef van afscheid dringt steeds dieper tot me door. Ik pak de 19 jaar oude, grote versleten beer met de -tig keer verstelde voetzolen en het aangenaaide oor, kijk om me heen en fotografeer mijn slaapkamer in mijn hoofd. 
"Zal ik ooit ergens anders dan hier gedichten schrijven, zal alles nog hetzelfde zijn als ik terugkom, zullen ze me niet vergeten?", ik stel mezelf de wereld schrijnende vragen.     
En dan is het zover, ik verruil mijn veilige haven, mijn familie, mijn vrienden, Terhorne, en het gebaande  pad voor een tolk- / vertaalopleiding in Zwitserland, want dat was wat ik van jongs af aan
wilde, schrijver en vertaler worden. 
Met het houvast van de vele correspondentievrienden in Nederland die ik wekelijks in mijn belevenissen liet delen, een studie waar ik in opging, en nieuwe vrienden die ik maakte, werden het, na een weliswaar eenzame start, prachtige jaren die bepalend zijn geweest voor de rest van mijn leven....