Terhorne 1974: "Pak je me even aan, duw je me even af, gooi je mijn zeilzak even". De steiger was de plek waar veel gebeurde. Boten legden aan en werden losgegooid, zeilinstructies weerklonken over het water en moeders riepen hun kroost terug voor het eten.
Tijdens zeilwedstrijden van 'Onder Ons' stond er een rij klapstoelen met onze luidruchtige, maar oh zo betrokken supporters, verrekijker om de nek, glaasje binnen handbereik.
Ook was het de plek waar we kleine conflictjes bespraken, onze "Calimero" petjes voorzagen van elkaars namen, waar we onze prille liefdes verklaarden en onze initialen kerfden in het hout.
Lekker beschut achter het riet vonden we vooral 's avonds een stuk intimiteit. Dan werden gitaren gehaald, kropen we dicht bijelkaar op de koude planken en zongen we bij kaarslicht of volle maan "House of the Rising Sun" en andere kampvuurliedjes. Om ons heen kwaakten de kikkers en het water klotste monotoon tegen de oever onder ons, geluiden die we konden dromen.
De lichtjes van het rijtje zomerhuizen aan de overkant weerspiegelden in het meer en onze stemmen en ons gelach droegen ver over het water.
Vaak kwamen onze ouders voordat ze hun bed opzochten, nog even op het gezang af, gingen dan geruisloos bij ons zitten en neurieden zachtjes mee.
Toen de steiger na jaren werd vervangen door een nieuwe zag ik onze namen nog staan in het verweerde hout....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten