"Toen waren we verloofd."
Ze legt de foto langzaam terug op de stapel en wendt haar hoofd af. Voor haar raam steekt een buurvrouw de hand op, maar ze ziet het niet. Haar ogen kijken naar binnen. Wat zal er door haar heen gaan bij het zien van deze foto vraag ik me af. Wellicht een leven in vogelvlucht. Zal ze stilstaan bij de pieken, of komen juist de dalen als eerste in haar op? Zal ze hem ondanks alles dankbaar zijn voor de kinderen die ze samen kregen en die zij in haar eentje door moeilijke tijden loodste, zal ze spijt hebben van keuzes die ze maakte of overheerst na al die jaren toch de berusting over hoe het is gelopen? Ik ben er nog niet achter.
Levenslust is wat ik hier lees in hun ogen. En als ik de verhalen van vroeger mag geloven hebben ze ook veel gelachen met elkaar, heel veel gelachen. Eigenlijk zijn ze nooit in staat gebleken de ander helemaal los te laten, ook al willen ze dat nog steeds niet toegeven en ook al doen ze nog zo hun best. En het gaat ook niet meer lukken vrees ik, want ze zijn nu respectievelijk 77 en 84 jaar. En dan te bedenken dat ze elkaar al in geen jaren meer hebben gezien of gesproken.
"Hoe is het met mama, kan ze het het beetje volhouden met deze hitte?" hoor ik dezer dagen regelmatig als ik bij mijn vader ben en hij rechtop zit in het ziekenhuisbed voor het achterraam. En als ik mijn moeder aan de telefoon heb kun je er de donder op zeggen dat ze op enig moment vraagt "Is papa alweer naar het ziekenhuis geweest en wat zeiden ze?"
Mijn ouders, ik zal ze nooit helemaal kunnen doorgronden, maar ik hou het erop dat ze, net als ik, een product zijn van hun tijd, hun generatie.
En toch, nog zoveel vragen om te stellen, wijsheden om te ontfutselen, levenslessen om door te geven, nu de tijd door onze vingers glijdt als korrels door een zandloper....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten