Het is zaterdagmiddag half 5, er staat een licht briesje en we varen een sloeprondje in Lemmer waar mijn zusje met haar gezin 1 keer per jaar neerstrijkt. Huizen met open ramen, terrassen met spelende kinderen en loom kabbelende boten aan aanlegsteigers trekken aan ons voorbij. Terwijl Ken achter het stuur staat, Valerie met de hapjes rondgaat, ondertussen drankjes inschenkt uit de meegebrachte koelbox en 'en passant' in de gaten houdt of er geen zwemmers voor de boeg opduiken voelt het voor mij weer ouderwets, zo gezellig bij elkaar. Het is te lang geleden.
Ook mijn moeder is in haar element. Al kwam ze deze morgen in Groningen door het warme weer moeilijk op gang en stribbelde haar zwakke hart wat tegen, ze heeft zich vermand om hier nu toch te kunnen zijn. Immers, ze heeft al zo lang moeten wachten. Eindelijk kan ze na al die tijd haar kleinkinderen die over ver wonen weer in haar armen sluiten, grapjes met ze maken en een paar dagen met ze doorbrengen.
Het doet me goed haar zo te zien. Sinds ze door haar gezondheid niet meer in staat is om, zoals ze dat jaren deed, naar warme contreien te reizen om mijn zusje en haar gezin te bezoeken, lijkt het of de contacten, die zich nu uitsluitend in Nederland afspelen, intensiever en emotioneler worden en het afscheid steeds zwaarder valt, ook omdat bij haar de jaren inmiddels zijn gaan tellen. Soms voel ik me op zulke momenten een indringer in een wereld die voor deze korte periode heel even van hun vijven is.
Tegelijkertijd probeer ik me in de opmaat naar mijn omaschap voor te stellen wat voor explosie van gevoel er door een moeder heen gaat als ze het kind van haar kind in haar armen houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten