"Ik ga in de tent even een boekje lezen".
Wat was er in de jaren 70 lekkerder dan met een Suske en Wiske, of Asterix en Obelix in je binnentent op je slaapzak te liggen terwijl de regen zachtjes tikkelde op het doek, je laarzen of je gymschoenen op een dweil in het voorportiekje stonden en uit je cassetterecorder de stem van Robert Long of Boudewijn de Groot klonk. Hoe volmaakt was dat. En dan door het getik van de regen heen in de caravan op een paar meter afstand de vertrouwde geluiden te horen van rammelende drankflessen, volwassenen die met elkaar aan de knusse dinette met het gaslampje erboven een kaartje legden, moppen tapten en om de haverklap met zijn allen in een onbedaarlijke lachbui schoten. En 's ochtends vroeg als je loom wakker werd en de slaapzak nog even over je hoofd trok, de kikker serenade aan de slootkant, een groepje eenden dat kroos opsnaterde, een roepende koekoek in de verte.
Mijn jeugdjaren op de camping in Terhorne. Naast het zeilen en het keten, fungeerde mijn slaaptent altijd als veilige haven. Achter de rits van de binnentent kon ik de wereld even buiten sluiten, mooie boeken lezen, muziek luisteren, mijmeren en gedichten schrijven. Maar het was ook de plek waar plannen werden beraamd, samen giechelend met vriendinnen vriendjes werden doorgenomen en ons eigen campinglied tot stand kwam. En als ik dan zo in mijn tentje lag, soms onhandig leunend op een elleboog, een ballpoint in mijn hand, en om me heen schoolboeken en multomappen die ik even daarvoor uit mijn legergroene pukkel had gekiept, dan leek het alsof de tijd even stil stond, alsof dat moment een dia werd die ik elke keer opnieuw voorbij kon laten schuiven.
Onwillekeurig wilde ik misschien toen al momenten vasthouden, herinneringen opzuigen tot in het kleinste detail en de bijbehorende gevoelens zodanig subtiel opslaan dat ik ze ooit weer met dezelfde intensiteit zou kunnen oproepen en beleven.
Ik ben blij dat ik die momenten en herinneringen niet vergeten ben.
Tof
BeantwoordenVerwijderen