"Mamaaaa, ik heb 2 gratis kaartjes gewonnen!!"
Ik moet de telefoon met uitgestrekte arm voor me houden om mijn trommelvlies geen geweld aan te doen.
"Wacht even, ik was net bezig uit de auto te stappen, mijn broek zit vast en schreeuw niet zo", kreun ik boven het verkeer uit terwijl ik met een plof terug veer op mijn stoel en het portier dat ik net had geopend met een zucht weer dichttrek. "Hoezo, van wie, wanneer?" breng ik uit. Aan de andere kant van de lijn is de euforiestemming niet meer te stuiten. "Nou van Miley Cyrus!" gilt jongste bloedje die zich echt niet druk gaat maken om de trommelvliezen van haar moeder en zelfs nog een tandje bijzet. "Praat eens wat zachter, ik kom zo weer thuis, dan hebben we het er dan over, ik ben in Wolvega want mijn auto is gemaakt, nou ja gemaakt, er mankeerde niks aan, ook weer een zinloze exercitie", pruttel ik terwijl ik check of mijn broek nog heel is. "OK, tot zo", zegt de andere kant en de hectische verbinding wordt verbroken.
Als ik een kwartiertje later weer thuis ben wordt de draad onmiddellijk opgepakt. Bloedje springt als een kikker door de kamer "En ik heb er helemaal niks voor hoeven doen! Nou ja, ik moest mijn favoriete smiley doorgeven, dat was eigenlijk alles" kwaakt de om me heen springende kikker en stopt ondertussen een handjevol kleurige jelly beans in haar mond. "En wat heb je dan wel voor spectaculaire smiley opgestuurd?" vraag ik snokkelig. "Ach niks bijzonders, een dubbele punt en een hoofdletter D!" giert bloedje. Ik kijk zoals moeders van hedendaagse pubers meestentijds kijken, namelijk dom en onwetend. "Mamaaaa, laaaaat maar!". "En ik neem Ilse mee, alleen, eh, we moeten er nog wel heen, en het is nu zondag al, in Amsterdam en we hadden al een lift maar dat gaat niet meer door..." Ze kijkt me met een paar bruine ogen aan die dwars door me heen prikken.
"Nee echt niet!" roep ik uit, "ik pieker er niet over!" Dinsdagnacht haal ik je ook al uit Amsterdam op na het concert van One Direction, ik ben geen taxibedrijf! Da's lekker, ...'gratis kaartjes'!" Even staan we zwijgend tegenover elkaar en lezen de gedachten van de ander. "Ja mama, maar de trein is te duur, de kortingskaarten zijn op, en je wilt toch niet dat ik 's nachts bij de Ziggo Dome ronddwaal...?". Haar ogen fileren me inmiddels.
Ik raap al mijn moed bijeen en doe nog een laatste poging. "Ik weet het goed gemaakt, bel papa maar".
Een half uur later is er 'redding' uit onverwachte hoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten