"Kunnen we niet 'ns een kleine reünie houden, Annelies, jij en ik, gewoon, wat babbelen over vroeger".
Ik las het mailtje een paar keer over en vroeg me af hoe het zou zijn met de afzender. Met Jorden, die lange blonde jongen uit Hoogezand die net als ik schakel zeilde, wiens naam met grote letters op het legergroene zeilhoedje stond dat ik recentelijk op zolder had teruggevonden, de jongen voor wie ik jaren een zwak had. Ik zie hem nog de camping op rijden met zijn witte kever, zijn wit/groene schakel 'Superlink' op de trailer, en Titus, zijn fokkenist, zijn kok, zijn aangever en zijn co-piloot naast zich. Zij sloten zich regelmatig een weekendje naadloos aan bij de zeilers van camping Oan e Poel. Hun rommelige bungalowtent waarin 'Tietje' altijd aan het redderen was, waar permanent wetsuits aan de stangen hingen en Jorden het liefst relaxed op een klapstoel voor de tent zat te converseren met iedereen die aan kwam waaien, kreeg altijd een prominente plek op het kampeerterrein, niet te ver van de steiger en het liefst ergens waar wat te beleven viel.
"Tietje, wat eten we?" werd door Jorden steevast naar binnen geroepen als het gerammel van de pannen was begonnen, de blikken door Titus waren opengetrokken en de eerste etensgeuren door kwamen terwijl wij met een groep voor de tent zaten te gekjagen.
Dat allemaal ging door me heen na het lezen van zijn mailtje, een grijs verleden werd in mijn hoofd ingekleurd. Ik zag weer boten met klapperende zeilen, hoorde het vertrouwde geratel van trailers bij de steiger en het ploppende geluid van opwippende bierdoppen.
Hij sloot zijn mailtje af met "willen jullie ook fotoalbums meenemen uit die tijd, dan doe ik dat ook, kunnen we zien hoe oud we zijn geworden".
Met een kopje koffie en een taartje bladerden we een paar week later bij het station in Groningen met zijn drieën door elkaars fotoalbums, we wisten weer hoe het was, we keken naar de foto's en dan weer naar elkaar, om vervolgens de conclusie te trekken "eigenlijk zijn we in de kern niks veranderd, we zien er alleen wat ouder uit".
En terwijl we bladzijde na bladzijde van de oude albums keerden, en de verhalen van vroeger aan de hand van de foto's weer nieuw leven inbliezen sloegen we de brug naar het heden.
"Hoe oud zijn je kinderen, zeilen ze ook, heb je je boot nog?"
Aan het einde van avond spraken we af na meer dan dertig jaar onze oude vriendschap in ere te herstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten