"Mama, zet me hier maar af, je hoeft niet met me mee te lopen".
Niels stapt stoer uit de auto, plukt zijn sporttas van de vloer op de bijrijdersplaats en trekt de deelnemerskaart om zijn nek recht. Voordat ie zijn tas heeft omgehangen, waar een handdoek uit bengelt omdat een van de ritsen in de haast niet goed is dichtgezipt, maait ie al enthousiast met zijn armen door de lucht naar zijn teamgenoten die in hun groen/witte trainingsjacks op een kluitje voor de ingang staan.
"Heb je alles, zit je portemonnee in je tas om wat drinken te kopen?" vraag ik nog snel terwijl ik in mijn hoofd naloop of ik hem vanmorgen al zijn spullen heb zien inpakken. "Mama, ik moet nu gaan, de jongens wachten!". Hij gooit ongeduldig het portier dicht en loopt zijn bekende loopje richting het groen/witte voetbalteam dat hem enthousiast begroet met klappen op zijn schouder en stoere lachende voetbalpraat. Ik blijf nog een tijdje kijken en zet dan mijn auto in beweging..
Toch kan ik het niet nalaten om buiten zijn gezichtsveld het sportterrein weer op te draaien. Ik parkeer achter een grote bus met het kleurige opschrift "Sponsor Team Special Olympics" en begeef me in de roezemoezerige menigte van luid zingende en uitgelaten 'special sporters'. Terwijl ik omringd word door spandoeken, begeleiders, chauffeurs, en supporters met klapstoelen en proviand galmt door de luidsprekers "Want zolang je bij me bent", het liedje van Benny Neyman dat ik vroeger zo vaak opzette tijdens melancholische buien en waarbij ik zo heerlijk mijn tranen kon laten stromen.
Als ik om me heen kijk en de kakofonie van lopende, zittende en lachende 'speciale' mensen in me opneem, besef ik eens te meer dat ik moeder van een verstandelijk gehandicapte zoon ben en dat dat onomkeerbaar is, maar tegelijkertijd voel ik me gezegend dat ik deel mag uitmaken van zijn bijzondere leven.
En terwijl ik naar mijn auto terugloop hoor ik mezelf zachtjes neuriën :
"zeg dan dat je bij me blijft,
ik laat je nog niet gaan..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten