"Mama hoe laat gaan we de eettafel verplaatsen en de hapjes maken?"
Lucinde die die avond samen met een vriendinnetje een feestje bij ons thuis geeft en drie en twintig opgeschoten pubers heeft uitgenodigd komt de badkamer uitgestoven met een handdoek als een tulband om haar haar gewikkeld. Ik heb de zaterdagkrant heerlijk maximaal uitgevouwen op de eettafel, ga helemaal op in de achtergrond verhalen en neem af en toe een slokje rooibosthee ("dat is goed voor je mama, daar word je namelijk rustig van" plachten mijn bloedjes regelmatig te zeggen). Als ik over mijn leesbrilletje tuur staat er een opgefokte, net gedouchte puber met druppend haar voor me. "Sjonge jonge, daar zijn we toch niet de hele dag mee bezig. Relax", zeg ik terwijl ik in alle rust een bladzijde omsla en een bodempje thee wegslurp. "Nou de meiden komen hier al op tijd om zich om te kleden en op te maken, dus.." De zin wordt niet afgemaakt. Mijn jongste bloedje drentelt al druppend naar de koelkast en vraagt en passant. "mama, hoe laat gaan Niels, Pip en jij eigenlijk weg? Toch wel voordat de meiden komen he? Wil je eerst nog wel even helpen de tafel voor de openslaande deuren te zetten en de eetkamerlamp omhoog te doen zodat we eronder kunnen dansen?". "Ja ja, komt goed", mompel ik en lees verder.
Tegen zessen houdt ze het niet langer. "Mama, ik wil nu echt de tafel verplaatsen, dan kunnen jullie weg. "Ja hallo, waar moet ik al die tijd heen met Pip, ik kan toch niet met een hond naar de bioscoop?" stribbel ik tegen. Als we eindelijk tot grote opluchting van Lucinde de zware ruim twee meter lange eettafel hebben verplaatst en dus de weg naar buiten hebben gebarricadeerd is het de bedoeling dat de bijkeukendeur ontsloten wordt om zo de garage te bereiken waar de extra pakken drinken en -tig zakken chips zijn opgeslagen. "Mammmaa, waar is de sleutel van de bijkeukendeur, hij zit er niet in!?" gilt Lucinde boven het geluid van de schuurmachine van onze eeuwig klussende buurman uit. "He, die moet er inzitten!" schreeuw ik terug. Afijn, lekkere timing, sleutel pleite. "Nu kunnen we er straks niet meer uit!" blèrt Lucinde uit de bijkeuken. "We moeten de tafel terugzetten, dan kunnen jullie door de openslaande deuren" kakel ik luidkeels terug. Lucinde komt mokkend de keuken weer in. "Mama ik kom in tijdnood, de meiden komen zo en jullie moeten weg!"
Sjonge jonge dochters, tien jaar van mijn leven, dacht ik nog. En ik maar rooibosthee drinken...
Vandaag, drie maanden later, vond Niels, tijdens het door lief repareren van mijn bed waar ik vorige week middels een onhandige kniesprong doorheen zakte, de sleutel terug. Hij had al die tijd onder mijn slaapsponde gelegen.
"Mama, waarom heb jij die bril eigenlijk...?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten