"Lieverd, ik zit nog steeds in mijn pyjama, ....voel me helemaal niet goed, ....als je tijd en zin hebt wil ik even met je praten".
Aan de andere kant van de lijn hakkelt mijn vader me tegemoet. Na een paar herseninfarcten is het niet meer de man van weleer, zijn welbespraaktheid heeft een douw gehad, zijn bijna 84 jaren zijn hem niet in de kouwe kleren gaan zitten, maar 'roeien met de riemen die hij heeft' komt niet in zijn woordenboek voor. Zijn karakter zit nog steeds onder de iets te dikke buik, zijn eigenwijsheid is nimmer aflatend en zijn uiterlijke ijdelheid hoort bij hem als de voorjaarszon bij bomen in bloei, maar het is mijn vader en ik hou van hem, ook na alle stormen die onze relatie heeft doorstaan, alle tranen die er zijn gevloeid en alle boze woorden die in de loop van de jaren zijn gevallen.
De tijd is, en hoe dankbaar ben ik daarvoor, in staat gebleken alle wonden te helen, onze gemeenschappelijke humor heeft weer post kunnen vatten en we zijn beiden oprecht voornemens zijn levensavond in harmonie door te brengen. Een harmonie die soms weliswaar zwaar bevochten moet worden maar die na de vele lessen uit het verleden tegenwoordig veel zoeter proeft.
Inmiddels ben ik zijn stem naar 'die boeven' van de gemeentelijke en landelijke instanties geworden, evenals zijn geschreven woord voor medische vraagstukken en zijn gezicht naar de buitenwacht. Soms als ik bij hem zit en hij heeft een goeie dag dan komt dat feestnummer van vroeger weer om de hoek zetten, dan rijgen de anekdotes zich aaneen, dan lachen de ogen en kijk ik weer naar mijn vader van toen, de tomeloze pretletter, die zeiler in hart en nieren, die altijd barstensvol plannen zat, overal een mening over ventileerde, provoceerde en graag op de voorgrond trad.
Toen ik deze foto toegespeeld kreeg maakte het tafereel me vrolijk en weemoedig tegelijk.
"Ja pap, ik kom er zo aan..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten