"Mama waarom gaat die garagedeur niet open, ik hoor een heel raar geluid".
Ik sta aan het aanrecht brood te smeren, thee te zetten, vitamines te verdelen en werp elke twee minuten een blik op de digitale wekker van het fornuis. Onze ochtendrace tegen de klok. Ik heb Niels gevraagd, alvorens ik hem naar zijn werk breng, de container van het terras door de garage via de oprit naar de straat te rijden. Over precies drie minuten moet ik op zolder Lucinde wakker maken en Pip staat te kwispelen bij zijn etensbak voor wat brokjes en vers water. "Hoe kan dat nou weer?" mopper ik terwijl ik achter mijn bloedje aan de garage inloop en meteen al zie dat het mis is. De ketting die de segmenten van de automatische paneeldeur moet opentrekken is geknapt. Fijn! "Oké Niels, dit wordt hem niet, rij de container maar door de keuken, de kamer en de gang en rol hem dan maar naar de straat, we moeten zo weg". Als ik naar boven ren voor mijn wekactie richting Lucinde gaat de telefoon. Ik neem in al mijn gejaagdheid een nogal rigoureuze kniesprong op mijn bed waar het toestel naast de boeken op de lader staat en hoor tot overmaat van ramp een hardvochtige krak. "Nee hè, door het bed gezakt, ook dat nog!". En de ongeduldige beller heeft in de tussentijd neergelegd. Ik maak balend Lucinde wakker, werp eenmaal weer beneden een handvol brokjes in Pip zijn bakje en graai mijn telefoon en autosleutels van tafel. "Mama, we moeten gaan!". Niels staat te popelen bij het barretje, jas aan, rugzak om en koptelefoon op. Als ik de eerste de beste bocht pak gaat de telefoon. "Ja, met papa, ik had ook al eerder gebeld, ik dacht al waar zit je....., wil je me naar de dokter brengen, ik heb zo meteen een afspraak en ik red het niet om de taxi te bellen". Na Niels uitgezwaaid te hebben, maak ik rechtsomkeer, toeter bij mijn vader voor de deur en breng hem in gezwinde draf naar de huisarts. Even later draaien we het terrein van het ziekenhuis op want hij blijkt doorgestuurd te zijn voor foto's. Als ik eenmaal weer thuis ben ga ik koortsachtig op zoek naar het garantiebewijs van de net aangekochte Kaercher terraswaterstofzuiger die ik slechts twee keer heb gebruikt en waar nu al overal water uitspuit behalve uit de daarvoor bedoelde spuitmondjes aan de onderkant, met als gevolg blubber en ellende all over the place in plaats van de beloofde schone oprit. Pff. Als ik zittend op de grond alle garantiebewijzen van de afgelopen 5 jaar doorloop en eigenlijk al weet dat ik de ene niet meer ga vinden gaat de telefoon. Haarlem calling. "Mama, ik kom met Pasen thuis, gaan we nog wat leuks doen en vraag je oma en tante Wil voor een paasbrunch, vind ik wel gezellig". Net als het gesprek op zijn eind loopt, vraagt dochterlief "oh ja mama, is die marter eigenlijk al weg?" "Nee, daar ben ik nog mee bezig", zucht ik bij de gedachte aan deze vervelende klus en krabbel snel een aantekening op mijn immer parate actieboekje. Ik heb de telefoon nog niet neergelegd of hij rinkelt alweer "Hoi Annet met Fokje, ik kom straks die kinderwagen, maxi cosi en andere spullen voor Sanne brengen, dan ben ik er maar weer van af, ik hoop dat je nog ruimte hebt in je garage". Als ik eindelijk achter de computer zit om mijn column te schrijven waarvan de deadline nadert dendert Lucinde naar binnen. "Mama, ik ben naar huis gestuurd van school, ik heb heel erg oorpijn, wil je de dokter bellen?"
Terwijl mijn jongste bloedje na een paracetamolletje op de bank ligt met haar hand op haar vuurrode oor en ik aan de telefoon in de wacht sta bij de huisartsenpraktijk, krijg ik een Appje binnen " Lieve Annet, hier gaat het zijn gangetje, hoe gaat het bij jullie...?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten