Ik pak de oude donkerrode beschuitbus, waarvan de deksel al jaren klemt, uit zijn vertrouwde hoekje in de bijkeuken, sla het stof eraf en zet hem tussen mijn knieën om hem te openen. Dat is elk jaar rond deze tijd zo'n beetje hetzelfde ritueel. Op het aanrecht liggen de grillige paastakken nog samengebonden met een elastiekje.
'Pasen, voorjaar, herinneringen', het dwarrelt allemaal door mijn hoofd. Ik weet nog goed dat mijn zusje en ik met Pasen voor het eerst na de lange winters van vroeger weer kniekousen aan mochten en eindelijk verlost waren van die dikke kriebelende blauwe en grijze maillots waar je binnen de kortste keren enorme knollen in viel, wat voor het nodige gemopper van mijn moeder zorgde. Met Pasen zagen we er altijd op ons paasbest uit. Mijn zusje en ik droegen dan vaak dezelfde zoetgekleurde jurkjes, rokjes of setjes, lichte kniekousen en een wit leren sandaaltje met een gespje opzij en kleine gaatjes op de bovenkant. Een keer, ik weet het nog als de dag van gisteren, fietsten we op Eerste Paasdag van de Berkenlaan naar onze oom en tante aan de Parkweg in onze keurige lichte paasoutfit. Onze ouders waren ons voorgegaan en wij zouden hun op onze fietsjes volgen. Meestal kwamen we via het garageterrein en langs een smalle sloot die grensde aan het Boeremapark hun achtertuin binnen, alleen jakkerde ik deze keer net wat te hard en gleed bij het nemen van de laatste bocht met mijn achterwiel weg en belandde, gekleed in mijn lichtblauwe plissé rokje met bijpassend hesje, in genoemde ondiepe blubbersloot. Een nachtmerrie voor elke moeder.
Als ik de deksel van de donkerrode beschuitbus eindelijk heb losgetrokken en de bus op de kop zet, rollen de paasfiguren van het eerste uur over de tafel. Ach, daar zijn de haasjes met de vilten oren die we tegenkwamen in een onooglijk doosje tijdens het opruimen van de spullen van mijn overleden tante Ellie. We hebben haar eenvoudige paasspulletjes altijd in ere gehouden en elk jaar hangen we ze traditiegetrouw aan de kronkels van de paastakken, evenals de kuikentjes zonder snavel en sommige zelfs zonder pootjes die tevoorschijn kwamen bij het leeghalen van mijn oma haar kamer in het bejaardentehuis toen zij op 93 jarige leeftijd overleed. Het hoort voor mij zo helemaal bij Pasen. En zelfs in de jaren dat mijn bloedjes de paastakken versierden hingen ook zij de ouderwetse, beschadigde en verkleurde paasfiguurtjes uiterst geconcentreerd en liefdevol tussen de gelikte, glimmende moderne decoraties. "Kijk mama ze hangen er weer bij..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten