vrijdag 18 april 2014

Tot de zon ondergaat ... (2014)
















"Zie je papa, daar zie ik er nog fleurig uit".
Oma Bartje plakt haar neus op de foto die ik vorig jaar heb gemaakt en scant met haar enige en bijna blinde oog de twee haar bekend voorkomende personen. Opperste concentratie en een te gebogen houding brengen haar na een tijdje turen enigszins uit balans en ze grijpt gedesoriĆ«nteerd in het luchtledige voor houvast. Als ik haar wil vastpakken komt opa als een duveltje uit een doosje het schuurtje uit en schiet meteen toe, zoals elke dag voor hem een aaneenschakeling is van hulpmomenten. 
Wanneer hij haar onder haar arm steun geeft, laat zij zich zonder een woord te zeggen vallen en door hem voorzichtig terugzetten op haar stoel. Dan bekijken ze samen de foto.
De twee eenheid van deze met elkaar vergroeide 'oude bomen' van ver in de tachtig ontroert mij bij elk bezoek dieper. Op zulke kwetsbare momenten voel ik me soms teveel en wil ik het liefst mijn auto pakken en stilletjes wegrijden, maar ik heb het nog nooit gedaan. 
"Het wordt te koud mama, kom we gaan naar binnen", zegt hij en terwijl zij met haar handen tastend langs de buitenmuur schuifelt en met haar voeten de drempel zoekt, tilt hij het gebloemde dienblaadje met rinkelende kopjes de keuken in. Ik loop voetje voor voetje achter oma aan naar de woonkamer die helemaal is ingericht naar hun behoeften. Twee enorme sta-op stoelen met plaid vullen het grootste gedeelte van de kleine ruimte en de alarmketting en -horloge liggen binnen handbereik op de salontafel. Als ik wel eens zeg "die dingen moeten jullie omdoen", mompelen ze steevast "nee dat vinden we niet prettig, zo kan het ook". In hun wereld gelden hun regels. 
Over de muren verspreid hangen in grote en kleine lijstjes de foto's die hun zo dierbaar zijn, portretten van hun zonen en mijn kinderen. Ikzelf sta er al jaren niet meer bij, maar ik weet, en zij weten, dat wij ondanks de scheiding voor elkaar dezelfde zijn gebleven. 
Omdat zij ooit op een mooie dag mijn leven zijn binnengelopen zal ik met ze meewandelen tot de zon ondergaat......      

Geen opmerkingen:

Een reactie posten