Zo was het (Terhorne jaren 90)

"Waar gaan we vanavond zitten met zijn allen, er is regen voorspeld'.
Het is een heerlijke zomerdag, de stemming zit er al vroeg in op camping Oan e Poel. Tijdens het water halen bij het tappunt voor Mieke haar caravan vliegen de eerste geintjes al over het veld. De mannen die met hun toilettassen onder de arm en handdoeken over de schouder van het washok komen nemen een zweem van zeep en after shave mee, tafels en stoelen worden uitgeklapt, de geur van vers gezette koffie hangt over het veld.
Bij de steiger ratelen trailer katrollen, boten liggen met klapperende zeilen te wachten om los gegooid te worden, kinderen klitten bij het zwemtrapje, vissers varen uit, een hond blaft in de verte. 
Wat kunnen normale dingen van toen bijzonder worden als je foto's uit dat tijdperk door je handen laat gaan en de film op je netvlies in beweging komt. Dan zie je ze weer voor je, een voor een, Johan sloffend naar de kraan met zijn jerrycan op het piepende karretje, Hans Helder die het grasveld maait en na afloop uitgezakt bij Roelie een borreltje drinkt, Ruud die wordt meegesleept door een mooi boek of met zijn zeilboot op de plas dobbert, Mieke die het hok vol heeft en reddert met lekkere hapjes. 
We waren het zo gewoon, hoe bijzonder het was ontdek je pas later. Dan herinner je je weer die avonden dat Hans vis ging bakken in zijn schuurtje, Mieke de servetjes ronddeelde, Agnes de glazen bijvulde en dan die onlosmakelijke lach die doorrolde tot in de kleine uurtjes. 
Waarom stonden we er toen niet meer bij stil, waarom hebben we niet meer vastgelegd van die ontelbare momenten die ons uit tilden boven de sleur van alledag? Hier konden we zijn wie we wilden zijn, onze eigen belangrijkheid relativeren, ons onderdompelen in een bad van warmte en gezelligheid. 
Hoeveel uren hebben we zitten bomen, hoeveel werelden hebben we verbeterd, hoeveel hilarische momenten maakten we mee, hoeveel tranen hebben we vergoten bij het delen in elkaars verdriet?
Als ik naar deze foto kijk doet het bijna pijn van binnen. 
Toen de camping werd opgedoekt kwam er een abrupt einde aan een tijdperk dat veertig jaar lief en leed behelsde en raakten wij dat bijzondere, ondefinieerbare stukje blijmoedigheid voor altijd kwijt....