"Jongens zullen we morgen een dagje naar Amsterdam gaan?"
Ik steek mijn hoofd om de hoek van de voorkamer waar mijn drie bloedjes naast elkaar op de bank gebiologeerd naar de tv zitten te kijken. Lucinde hangt in haar pyjama met haar knuffel tegen Sanne aan en heeft haar ogen bijna dicht.
Meteen komen de 'bankhangers' tot leven. "Mama, gaan we ook kleren kopen?" Sanne haar ogen beginnen te stralen en de tv is opeens stukken minder interessant. "Mama, mag ik dan een trui en een nieuwe pet?"vraagt nummer twee. Lucinde ontwaakt uit haar lichte sluimering en dromert voor zich uit "mama mag ik een Teletubbies rugzak?"
De volgende morgen vertrekken we lekker op tijd. De stemming is goed en het belooft een mooie dag te worden. Zoals altijd staat de tas met de proviand op de achterbank en na een half uur worden de eerste bananen naar binnen geschoven. "Mama, mijn beugel doet pijn", klaagt Niels van wie de kaakbeugel de dag ervoor is aangedraaid. "Niet aan denken, gaat vanzelf over" zeg ik moederlijk. Nadat we de auto in de Arena hebben geparkeerd en de metro ons naar het centrum heeft gerold lopen we met de zon op onze bol door de winkelstraten, Niels slaagt met zijn trui en ook de nieuwe pet is snel gekocht. Sanne past wat links en rechts en Lucinde vindt alle rugzakjes leuk. Tussen de middag duiken we een steegje in voor een broodje en wat drinken. Niels haalt de beugel uit zijn mond en legt hem voor zich op tafel."Mama hij doet echt pijn". "Getver Niels, dat vind ik smerig, leg er maar even een servetje overheen" adviseer ik. Nadat de broodjes zijn opgepeuzeld en iedereen naar de wc is geweest, vervolgen we onze shoptocht. Een half uur later, ik sta me net ergens in een pashokje in een kledingstuk te wurmen, komt Niels achter het gordijn. "Mama, mijn beugel ligt nog onder dat servetje". Ik blijf van schrik in een rits hangen."Nee toch he!". Als een haas schiet ik mijn kleren weer aan, druk mijn bloedjes op het hart te wachten en sprint de drukke winkelstraat door op zoek naar het eettentje, wat met mijn belabberde richtingsgevoel nog een hele opgave is. Als ik hijgend over de drempel sjees en de eigenaar vraag waar het afval van 'ons' tafeltje is, wijst ie me een grote container aan die achter de zaak staat. Ik bedenk me geen seconde en graai met mijn armen als molenwieken in mayonaise, kouwe kroketten, sigarettenpeuken, appelmoes en andere smerige meuk. Als ik met mijn hele bovenlijf in de viezigheid hang voel ik opeens iets hards in een servetje. Ja, eureka, ik heb hem! De eigenaar hoofdschuddend achterlatend race ik terug en voeg mij weer bij mijn ongeduldige bloedjes. Niels zegt niks, pakt de beugel van me aan, stopt hem in zijn mond en loopt verder.
Als we aan het eind van de dag bepakt en bezakt de metro instappen zeg ik "jongens doe me nou 1 lol en vergeet straks als we er uit gaan niet je eigen spullen mee te nemen".
Nadat we bij Station Bijlmer zijn uitgestapt, met tassen zeulend het perron aflopen en de wagons rammelend verder zien rijden zegt Niels opeens "Mama, mijn tassen liggen nog in de metro......"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten