"Ik vind het echt niet te nassen!"
Lucinde hengst het pak rijst-kokosdrank dat ik net met overdreven zorgvuldigheid bij de eco winkel heb gehaald en waarvan zij een pieterpeuterig slokje heeft genomen met een doffe klap op tafel en legt haar hoofd er moedeloos naast.
"Mama, dat doe ik echt niet, ik meen het!" moppert mijn blonde bloedje met de lange manen, en ze kijkt, liggend met haar hoofd op haar armen naar de bijzondere boodschappen die ik op het aanrecht heb neergepoot. "Je wilt toch niet zeggen dat je dat allemaal voor mij hebt gekocht? Nou dat wordt nog wat als het allemaal zo ranzig is als deze troep!"
Voor dat ik wat kan zeggen komt ze overeind en drukt een glas van het waterige witte goedje onder mijn neus. "Proef dan zelf, ik weet zeker dat jij het ook niet lust!" Als ik een guts naar binnen klok krijg ik zowat de slappe lach. Ze heeft gelijk, er zit geen hap of smak aan. "En?" klinkt er triomfantelijk vanaf de keukentafel. "Ja, het is inderdaad niet lekker" zeg ik, "maar kijk, ik heb hier nog speltkoekjes, pecannoten en biogarde naturel, dat mag je allemaal hebben". "Nou mama, wat een feest! En heb je die joekels van medicijnen eigenlijk wel gezien die ik erbij in moet nemen!"
Als ik moedeloos naar bed ga en de slaap niet kan vatten vraag ik me af of ik er goed aan heb gedaan om haar hele leven op de kop te zetten.
De volgende dag, na wat ik later hoor, een nacht waarin ook zij had liggen nadenken, wikken en wegen, maar vastberaden om deze weg van gezonde voeding in te slaan en voor eens en voor altijd af te rekenen met een gezondheid die al twee jaar niet wil vlotten gaat mijn jongste bloedje schoorvoetend zelf op verkenning uit.
Als ze na uren thuis komt met een tas vol producten die bij het strenge Candieet dieet horen, staat ze tot mijn grote opluchting in no time enthousiast te vertellen over hoe ze de speltvlokken gaat aanlengen, dat de cornchips "best lekker zijn" en de medicijnen wel meevallen.
's Avonds in bed denk ik terug aan de twee achter ons liggende lange jaren die in het teken stonden van haar gezondheid maar waarin we geen stap verder kwamen, en kan ik alleen maar vurig hopen dat aan het eind van deze nieuwe weg de zon voor haar gaat schijnen.
Soms zou ik willen dat ik geleerd had om te bidden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten