"Mama, de eerste helft speelde Heerenveen nog wel goed, maar de tweede helft zwakten ze wat af".
De kamerdeur zwaait open en Niels zijn bekrulde hoofd verschijnt om de hoek. Zijn gezicht glimt en zijn mond lacht zijn mooiste lach. Als zijn ongeduldige lichaam een poging doet te volgen, blijft hij met zijn T-shirt ongelukkigerwijs achter de kruk van de deur hangen en strompelt ie tot overmaat van ramp ook nog eens over Pip die hem enthousiast wil begroeten.
Hij ploft op de bank, geeft de hond een aai en doet, af en toe struikelend over zijn woorden, verslag van de voetbalwedstrijd Heerenveen - Dordrecht waar hij met lief op de tribune zat. Wat heet, op zijn eigen plek ook nog eens. Op de stoel die hoort bij de seizoenskaart die hij deze zomer voor zijn 25ste verjaardag heeft gekregen en waarop hij vanaf nu stoer het hele voetbalseizoen lang met een colaatje in zijn hand, alle thuiswedstrijden zelf kan bijwonen. En wat te denken van de verhalen die hij maandagmorgen tijdens de koffiepauze allemaal te vertellen zal hebben aan zijn collega's, die stiekem ook wel eens mee zouden willen gaan op de extra kaart die ik uit veiligheidsoverwegingen heb aangeschaft omdat ik hem nog niet helemaal alleen naar zo'n evenement durf te laten gaan.
Die nooit aflatende zorg, dat constante 'vangnetgevoel' dat een deel van mij is geworden sinds zijn geboorte, ik vraag me wel eens af, zal ik dat ooit van me af kunnen schudden?
Maar voor nu geniet ik stilletjes voor en met hem, ik zit in gedachten naast hem op de tribune en verbeeld me zijn gejuich te horen. Ik bedenk hoe hij zal drinken uit het flesje cola, hoe hij op zal springen bij een doelpunt, ook al waant hij mij op zulke momenten mijlenver weg.
Ik zie het als weer een stap dichter bij loslaten. En ook al gaat het niet snel, in de wereld van Niels en mij zijn tijd en tempo, anders dan bij anderen, niet zozeer van belang.
Waar het om draait is een rustige tred naar zelfredzaamheid, een lange weg van loslaten en ruimte geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten