"Ik word er helemaal zenuwachtig van!" woordenwatervalt mijn moeder vanuit Groningen zodra ik de telefoon op neem. Als de volgende van frustratie vervulde volzin uit haar mond gutst en ze aansluitend een hap adem neemt voor een ongetwijfeld nieuwe paniekzin, breek ik snel in in het gesprek. "Maak je toch niet zo druk mam, er zijn ergere dingen in het leven", probeer ik sussend. Na vijf minuten toehoorder geweest te zijn doe ik nog een laatste poging om haar gerust te stellen. "Oké, er brandt een oranje lampje in het schermpje voor je", herhaal ik, terwijl ik de telefoon tussen mijn schouder en mijn oor klem en ondertussen mijn teennagels lak. "Maar legio mensen rijden met een oranje lampje aan op het dashboard, het gaat erom dat het lampje niet rood wordt, want dan is er pas echt wat aan de hand" zeg ik quasi deskundig en ik veeg al pratend per ongeluk wat felrode lak op mijn kleine teen. "Wacht even mam, ik moet even wat lak van mijn teen poetsen" en ik leg de telefoon op tafel en dep met een watje de rode kleur van mijn kleine teen. Aan de andere kant van de lijn hoor ik een ongeduldig kuchje en er wordt vervolgens zwaar gezucht. "Ja, ik ben er weer" zeg ik met een keurende blik op mijn tien rode teennagels en de telefoon weer in mijn handen. "Ik breng hem gewoon naar de garage, ik ben er helemaal klaar mee" hoor ik mijn moeder mopperend zeggen. "Ik durf de weg niet meer op, veel te bang dat ik met pech kom te staan".
Een paar dagen later belt ze me op om te vertellen dat ze inmiddels van de garage een leenauto heeft gekregen. "Vrijdag kom ik wel even langs, maar je moet niet lachen als je me ziet" voegt ze er snel aan toe.
"Wat is dat voor raar wit gedrocht autootje voor bij de straat, het lijkt wel van een garage, en er zit een grote vrouw in!" zegt Lucinde die turend naar het voorraam loopt met Pip blaffend in haar kielzog. "Maar dat is oma Mieke!" roept Niels verbaasd, "dat zij erin past!" Valerie en ik lopen naar buiten en komen gierend van het lachen bij het autootje aan. Mijn moeder gesticuleert achter het raam wild met haar armen. Blijkbaar krijgt ze iets niet open of los. Als we dichterbij komen gaat het raam naar beneden en hangt moeders diagonaal in de gordel. "Ik kom niet los, en de deur wil niet open, wat een rotauto!" Wij staan met de benen over elkaar van het lachen terwijl we kijken naar mijn moeder die verbeten op alles duwt en hamert wat knop is. Als ze zich eindelijk aan 't autootje heeft ontworsteld en ons huis in strompelt zegt Niels met een verheerlijkt gezicht "oma, heb je een nieuwe auto?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten