"Annet, heb je wel even gekeken of dit de goeie zeillatten zijn?
Altijd eerst je materiaal checken voordat je naar de wedstrijd gaat". Mijn vader zit op de grond naast de caravan en loopt de door mij in alle haast uit de tent gejaste zeilspullen kritisch door. "Ja pap" prevel ik slaapdronken na een avondje dansen en drinken in de Kajuit en een uit de hand gelopen nachtelijk rendez-vous-je. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht en zie bij de steiger al volop bedrijvigheid. Er wordt af en aan gelopen met zeilzakken, buitenboordmotoren draaien warm en moeders gekleed in zoetgekleurde pyama's en nachthemden brengen proviand voor onderweg bij de stand-by boten.
Het snel gefabriceerde broodje pindakaas hou ik krampachtig geklemd tussen mijn lippen en mijn zeilbril met het ijzeren montuur slingert heen en weer aan een koordje. Mijn hoofd bonkt en mijn benen zijn van elastiek. "Vandaag ga ik niet uit, maar vroeg naar bed", beloof ik mezelf plechtig, in mijn hart drommels goed wetende dat ik ook de komende avond de aantrekkingskracht van de plaatselijke disco niet zal kunnen weerstaan en weer tot in de kleine uurtjes op de dansvloer te vinden zal zijn.
In de gauwigheid heb ik zo goed en zo kwaad als het ging een lunchpakket in elkaar geflanst en mijn ongekamde haar in een elastiekje gewurmd zodat er een miezerig staartje wappert in de wind. Over krap een uur vertrekken we met een drietal zeilboten in een sleepje naar de zeilwedstrijden op de Goingarypster Poelen en ik moet de banenkaarten nog in de hoesjes doen en op de gangboorden plakken, mijn stopwatch nog uit het kleine kastje in de caravan halen en een veiligheidsspeld voor het wedstrijdteken zoeken. Ik begin langzaam wakker te worden. Mijn vader die geen idee heeft van wat zich in mijn hoofd afspeelt gaat rustig door met inventariseren. "Heb je je zeillaarsjes al ingepakt en denk je eraan dat je je harpsleutel niet vergeet?" Hij steekt zijn hand in de lichtblauwe zeilzak en constateert mopperend dat ik mijn lichtweerfok nog niet heb ingepakt.
Als ie ons dan eindelijk na al het geredder samen met andere ouders vanaf de steiger opgelucht uit wuift galmt zijn stem over het water "en je weet het hè, de eerste pries, 'n theeservies!"
Ruim veertig jaar later zit ik op het voetenbankje naast mijn zieke vader. En als hij zegt "ik wil nog zo graag een keertje zeilen" komen alle beelden van vroeger weer glashelder binnen en slik ik een traan weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten