"Mama, waar ben je, mag ik wat lekkers?"
"Ja Niels, pak maar wat, ik kom zo". Een half uurtje daarvoor ben ik de zolder opgegaan. De ruimte die je telkens weer tot denken zet, tot teruggaan in de tijd, waar de "waarom's" je blijven achtervolgen en je vingers bij elke beroering van spullen gaan tintelen. Op zolder zijn is kijken naar steeds dezelfde film en toch je ogen niet van het doek kunnen afhouden. Het is de plek waar alles samenkomt, waar herinneringen in afgelegen hoekjes wachten tot een gordijn opzij wordt geschoven, een tas opgetild of een doos geopend. Daar waar mijn jeugd gestalte krijgt in ouwe schriftjes, schoolagenda's, cassettebandjes en langspeelplaten. Ik veeg het stof van de door de jaren heen vastgeplakte plastic mapjes met scripties over 'Angola', 'Sovchoz en Kolchoz' en kom onder een spinnenweb achter een verkleurde kartonnen doos een van mijn allereerste spreekbeurten tegen: 'de egel'. Ik ga op de grond zitten en blader met een bijna mythisch gevoel door de vergeelde pagina's heen. Ik laat mijn ogen dwalen over de kinderlijke hanenpoten en de inmiddels grauwe inktvlekken en zie weer het egeltje voor me dat zich achter ons kolenhok aan de Berkenlaan in Haren had verschanst en voor wie ik in de herfst 's avonds een schoteltje melk neerzette. Ik zie mij nog naar school lopen, het egeltje warm toegestopt met een geblokte theedoek in het mandje met het tweeledige rieten dekseltje. In de ene hand het mandje in de andere mijn spreekbeurt. Ik leg de spreekbeurt terug en dwaal verder over de zolder.
Achter het gordijn dat ooit in ons huis in Zaandam hing vind ik mijn vertrouwde naaimachine terug die overuren draaide toen Niels en Sanne klein waren en ik geen stoffenmarkt oversloeg en geen patroon kon laten liggen. Hoeveel meters stof heb ik in die jaren niet verwerkt tot vrolijke kinderkleding, hoeveel patronen zijn door mijn vingers gegaan om nog maar te zwijgen van al die uiteinden garen die ik door de naald moest peuteren. Ik schuif het gordijn weer dicht en struin verder.
Mijn zolder, de plek waar alles samen komt. De eerste knuffels van mijn kinderen, de foto- en babyboeken met de in de haast neergepende weeën registraties, de vervaagde zwangerschapsecho's, de met zorg uitgezochte geboortekaartjes.
Dan zie op de oude stoel van mijn oma de eerste beer van Sanne zitten. Bruintje draagt het lichtgele maar inmiddels flets geworden plissé jurkje dat Sanne aanhad drie dagen na haar geboorte, en 23 jaar en 6 maanden voor de geboorte van haar eigen kind.
En zo is de cirkel weer rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten