Zo is Niels (2014)

"Mama met welk been ben ik gisteren eigenlijk uit bed gestapt?"
Niels komt slaapdronken naar beneden en kijkt onder aan de trap op het houten podiumpje naar zijn beide benen. "mmm, volgens mij met deze" en hij wijst nadenkend naar zijn rechterbeen. "Was dat dan mijn verkeerde been?" vraagt hij verbaasd. 
Ik sta aan het aanrecht brood te smeren en druk de Senseo voor hem aan. "Niels, dat is een gezegde, dat gaat niet echt over je linker- of rechterbeen", zeg ik terwijl ik het kopje koffie onder het apparaat vandaan haal en op tafel zet. "Het betekent dat je chagrijnig bent 's morgens" leg ik uit. 
's Ochtends als Lucinde nog in dromenland is hebben Niels en ik zo onze gesprekjes. Vaak bekijk ik hem dan even stiekem door mijn wimpers terwijl hij liefdevol een stukje brood met vleeswaar aan Pip voert die bedelend onder de tafel zit, of ik loop naar hem toe en trek het kraagje van zijn werkpolo even boven zijn sweater uit. In het loopje check ik vaak nog even of hij zich heeft geschoren. "Mama, ik zie wel dat je me controleert", mompelt ie dan met Pip aan zijn voeten.    
Tegen negenen breng ik hem naar zijn werk. Bij het uitstappen kijk ik hem altijd even na. Als ik hem dan met zijn zware werkschoenen, zijn groene jas met de letters 'Parkbeheer' achterop en zijn koptelefoon nonchalant om zijn nek het parkeerterrein zie oversteken gaat er altijd een gevoel van trots door me heen. 
Het is niet meer dat kleine kwetsbare jongetje voor wie ik tot in den treure in de bres moest springen, voor wie ik onophoudelijk artsen tegen me in het harnas joeg, die ik jarenlang vervoerde van logopedie naar fysiotherapie, het jongetje dat na jaren van kruipen en vallen uiteindelijk bijna vier was toen hij ging lopen en tegen alle voorspellingen in "mama" leerde zeggen.  
24 jaar, mijn zoon met, zoals dat heet "een verstandelijke beperking", de unieke rots in de branding van mijn bestaan, de grootste relativerende factor in mijn leven, zonder wie ik een ander mens geweest zou zijn.
Als de wereld om mij heen in brand staat geven de dromerige blik in zijn ogen en de onbevangen beleving van zijn bestaan mij alles wat ik nodig heb om aan vast te houden.....