"Ja ze moet ook nog even haar rijbewijs halen voordat ze naar Zwitserland gaat".
Ik hoor mijn ouders met elkaar praten in de woonkamer terwijl ik achter aan de bar een tijdschrift zit te lezen. Er staat een tas met allerhande narigheid aan typekaarten, bedrijfsrekenen, boekhouden, en drietalige bedrijfscorrespondentie op een kruk naast me. Teneinde mijn verblijf in Nederland nog wat te rekken vatte ik in 1977 het snode plan op om een Schoevers Opleiding in Groningen te volgen. Maar de wereld van parelkettinkjes en plooirokken bleek bij nader inzien toch niet aan mij niet besteed met als gevolg dat ik me stierlijk verveelde tijdens de uitermate saaie lessen van autoritaire leraren, ging gekjagen en uiteindelijk meer op de gang en in het trappenhuis vertoefde dan in de klas. "Gorter, ga er maar weer uit!" was een vaste kreet vanaf het bord.
In de tussentijd was ik begonnen met rijlessen. Volgens mijn ouders zou het een koud kunstje voor mij zijn om het felbegeerde papiertje ruim voordat ik naar Zurich ging te veroveren, immers ik reed als kind al vaak met mijn vader naast mij op zondagochtend in zijn auto rondjes over verlaten parkeerterreinen in Haren. De lessen in de rode polo met instructeur Gerritsen gingen als een zonnetje, keren, bochtje achteruit, inparkeren, invoegen, you name it, ik deed het met het grootste gemak van de wereld. Ook de theorie haalde ik op mijn slofjes.
Toen ik de eerste keer in Paterswolde moest afrijden ging het al fout op het moment dat ik de parkeerplaats afreed. Door de enorme stress die zich van mij had meester gemaakt was mijn bril helemaal beslagen en reed ik toen ik de weg op wilde draaien zowat een fietser van de sokken. Gevolg, een ingreep. Bij de tweede keer afrijden gaf mij moeder mij goedbedoeld een valeriaantje wat erin resulteerde dat ik zooo relaxed achter het stuur zat dat ik al kakelend de snelweg van de verkeerde kant opreed : spookrijder, gezakt met vlag en wimpel. Bij mijn vader kwam na de derde keer rijexamen, toen ik aan de examinator vroeg "mag ik mijn bril even poetsen, ik zie niks", en vervolgens een fietspad wilde opdraaien en wederom een ingreep kreeg, de stoom uit de oren.
"Wat is er toch met dat kind, ik betaal me blauw, ze rijdt als een beest maar 'n rijbewijs halen ho maar". De vierde keer werd voor mij staatsexamen aangevraagd en mijn gezette rijinstructeur had zich als mental support met veel pijn en moeite op de achterbank gepositioneerd. Zijn hoofd in de achteruitkijkspiegel leidde mij dusdanig af dat ik door rood licht reed. Gevolg, ingreep, gezakt. Mijn vader moest bijkans aan het zuurstof, ik durfde hem niet meer onder ogen te komen, maar de tijd begon te dringen. Ik moest me in september melden in Zurich en was al druk aan het pakken. Mijn moeder deed niks anders dan koortsachtig examens aanvragen, mijn vader had de hoop opgegeven. Ik had allang geen rijlessen meer, "ze rijdt prima alleen dat examen nekt haar steeds" zei instructeur Gerritsen. De vijfde keer deed ik spoedexamen bij een onaardige man en drukte de auto bij het inparkeren tot overmaat van ramp de stoep op, net niet tegen een lantaarnpaal. Ik was er helemaal klaar mee en stortte me thuis op het inpakken van de laatste spullen voor mijn studie in Zwitserland en het hele afrijden kon me gestolen worden.
De dag voor mijn vertrek stond instructeur Gerritsen opeens op de stoep. "Je kunt nog 1 keer afrijden, namelijk NU". Ik stapte verbouwereerd in de rode polo en werd naar het restaurantje in Paterswolde gereden voor mijn allerlaatste poging. Het was de zesde keer. Ik reed zoals ik tijdens de lessen altijd had gedaan, stressloos en af en toe babbelend. Toen ik de auto weer op de parkeerplaats in Paterswolde had gezet, realiseerde ik me pas dat hij niet had hoeven ingrijpen. "Is ie vast vergeten", dacht ik nog. Opeens hoorde ik naast me de magische woorden "Je bent geslaagd". "He, echt waar, dat bestaat niet" zei ik schaapachtig.
Ik maakte mijn gordel los, boog opzij en drukte de verbaasde man die nog aan het grutten was met zijn paperassen een dankbare kus op zijn wang. "Wat zal mijn vader blij zijn!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten