"Jongens, doe mij een lol en loop de trap niet af met sokken, daar komen ongelukken van!".
Hoe vaak had ik het mezelf niet horen zeggen. In een huis waar een open houten trap met een bocht voor mij en mijn bloedjes zo'n beetje het meest betreden stukje woning was bleef ik consequent hameren op "pantoffels aan", of "doe dan je sokken uit en loop op blote voeten". Ooit was ik namelijk zelf met Sanne als baby op mijn arm op sokken van een open houten trap gevallen, en je gelooft het of niet, ik had haar tijdens de vlucht de lucht in gegooid. Waarschijnlijk had ik daar een trauma aan overgehouden, wie zal het zeggen.
Dit voorval maakte mij aan de Schans in Heerenveen "de politieagent van de trap". Zelfs als er kinderen kwamen spelen meende ik het nog even te moeten zeggen. In de meeste gevallen waren mijn kinderen mij dan al voor, zo van "mijn moeder wil niet dat je op sokken de trap af loopt", of nog erger "mijn moeder heeft gezegd, als je iemand te spelen krijgt en die loopt toch op sokken de trap af, hoef ie niet meer te komen". Ik maakte me daarmee niet echt geliefd bij de klasgenootjes van mijn kinderen. Ze keken me bij binnenkomst al angstig aan en vaak zag ik dan al een lipje trillen. Eenmaal boven durfden de spelende kinderen zich niet meer te vertonen en verschenen pas weer als de moeders ze rond 5 uur kwamen halen.
Zelf liep ik steevast op pantoffels, schoenen, laarzen, blote voeten, behalve die ene keer...
Na een shoprondje in het centrum waren mijn voeten bij thuiskomst verkleumd. Ik vond op mijn slaapkamer nog een paar lekkere dikke skisokken die ik over mijn koude tenen trok. Maar toen ik mijn pantoffels erover aan wilde doen, bleken de sokken te dik.
Ik besloot voor 1 keer in mijn leven met sokken af te dalen. Toen op dat moment de telefoon ook nog eens ging had ik kunnen weten dat het gruwelijk verkeerd zou gaan. Ik neem de eerste tree naar beneden en zet mijn andere besokte voet op de volgende tree. Ergens miste de ene voet de lang daarvoor aangebrachte rubberen strip en gleed naar voren. Tja, andere voet volgt, lichaam erachter aan en zo hupste ik op mijn gat driekwart van de trap af. In mijn vlucht had ik blijkbaar een greep gedaan naar een tweetal op een randje hoog boven de trap neergezette blaasinstrumenten die gevaarlijk waren gaan wiebelen en waarvan ik bij landing op de onderste tree de klarinet in mijn nek kreeg. Au!
Terwijl ik dizzy onderaan de trap zat, de klarinet weg had gezet en mijn pijnlijke nek aan het betasten was, bleek ook de jachthoorn door mijn val aan het wankelen te zijn gebracht en het instrument landde inclusief gouden touwdraperie met een holle knal midden op mijn achterhoofd.
Ik zat blauw en beurs als een zielig vogeltje onder aan de trap, pijn in al mijn ledematen, niet in staat om ook maar iets te bewegen. Sanne schuifelde geschrokken naar me toe en zei dat ze de dokter ging bellen.
Opeens gaat Niels zijn deur open, hij blijft boven aan de trap staan en kijkt naar mijn gebogen gedaante onder zich.
"Mama wat doe jij nou, maak niet zo'n kabaal!" Hij kijkt nog eens goed en zegt dan "dat komt ervan als je sokken aan hebt op de trap", en hij gaat terug naar zijn kamer en slaat de deur achter zich dicht.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten