"Jongens kijk eens naar buiten, dat wordt waden!"
Het praathuis van Mieke barst bijkans uit zijn voegen, er wordt al uren gekakeld, gedronken, gegeten en gelachen. De rondzit en de dinette in haar gemoedelijke Tabbert caravan zijn tot de laatste plek bezet en uit de voortent, die bezaaid ligt met zeiljassen, laarzen, klompen en paraplu's, zijn inmiddels krukjes aangerukt om iedereen een zitplaats te kunnen bieden. Wie niet kan zitten ploft gewoon bij iemand anders op schoot. De ramen zijn beslagen, de caravan ziet blauw van de rook en het bonte gezelschap van oud en jong doet zich tegoed aan de hapjes die de gastvrouw met een plankje op schoot klaarmaakt en snel doorgeeft zodat iedereen er wat af kan pakken en zij de volgende ronde kan prepareren.
Het weer laat het de laatste dagen sterk afweten, het waait en het plenst, en de voorspelling ziet er niet best uit. Ze zouden naar huis kunnen gaan, waar het comfort, het lekkere bed, de warme douche, en niet te vergeten het vaste toilet wachten, en dan naar de camping terugkomen als het droog is en de zon schijnt, maar niemand maakt ook maar enige aanstalten om in te pakken en huiswaarts te keren. "Thuis regent het ook, en we vermaken ons hier prima" is het credo van de groep. Ze hebben zich inmiddels al uren verschanst bij Mieke in de caravan maar het is hen allen ontgaan wat er gedurende hun oergezellige samenzijn aan hoeveelheden water uit de lucht is komen vallen.
Als An toevallig met haar hand over het beslagen raam veegt en de vitrage aan de kant schuift, doet ze bijna in haar broek. "We zitten op een eiland!" Meteen proestend gevolgd door "nou zo kan ik niet weg, schenk mij nog maar een sherry'tje in, ik zit hier goed!" Om haar heen komt opeens iedereen in beweging, de vitrages worden aan alle kanten ruw opzij geduwd. "Nee he, mijn laarzen zijn lek", giechelt de een, "ik blijf hier!". "Tante Mieke, ik moet zo nodig, mag ik even op jouw wc emmer, ik heb geen laarzen bij me", klinkt het in de dinette benepen. "Getverderrie, moet dat nu?", roept een ander die net een stuk leverworst van het plankje heeft gepakt. "Ik heb honger" krakeelt iemand die in de hoek geklemd zit. Mieke wurmt zich door de menigte heen, trekt wat kastjes los, peutert hier en daar wat tevoorschijn en presteert het om temidden van de chaos aan het kokkerellen te slaan en binnen de kortste keren iedereen van een provisorisch maar heerlijk maal te voorzien.
Als ze allemaal hun buikje rond hebben gegeten, spetteren, plonzen, soppen en klotsen ze naar hun eigen onderkomens ...................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten