Jaren '90: "mama, wanneer ga je de kerstkaartfoto maken?". Sanne gaat ondertussen rustig door met het zorgvuldig leggen van de kleurige Winnie de Poeh puzzel, het puntje van haar tong piept uit haar mond van inspanning. Niels kruipt brommend met zijn autootjes rond op het verkeerskleed, "tuut, tuut, botsing!" Dan kijkt ie op. "Ja, mama mogen wij nu eens wat kiezen, jij kiest altijd". Sanne valt hem meteen bij. "Jaaa, ik weet al iets Niels!". Ze werpt nog een laatste blik op de puzzelstukjes, staat op, trekt haar rokje recht en loopt naar Niels toe. Ze bukt, maakt met haar handen een toetertje bij zijn oor en fluistert er iets in. Ze kijken elkaar aan en ik zie hun mondhoeken krullen. "Mag het mama, mag het?" Vier ogen kijken me smekend aan. "Wat willen jullie dan doen?", poog ik nog. "Verrassing!" klinkt het uit twee kelen, en weg zijn, de trap op naar boven. Ik zoek ondertussen mijn fototoestel en probeer in hun hoofdjes te kruipen om er achter te komen wat ze van plan zijn. Boven hoor ik gestommel, heen en weer geloop, ingehouden gegiechel en geschuif van spullen. Even is het stil, dan meen ik in de gang, beneden bij de trap geplof van zachte dingen te horen. Ik ben weliswaar erg nieuwsgierig, maar beheers me en ga niet kijken.
Als het geplof is afgelopen gaat de kamerdeur open en komen mijn bloedjes triomfantelijk binnen met hun armen vol met beren. Ze komen er nauwelijks met hun koppies bovenuit. "Kijk mama, onze beren, we hebben ook nog een paar aangekleed voor de foto, leuk he?" Ze gaan voor me staan, 'overwoekerd' door beren en met een enorme overwinningslach op hun toet. Bij de aanblik van zoveel aandoenlijkheid word ik week van binnen, ik geef me gewonnen, zet wat stoelen neer en drapeer links en rechts een kerstslinger. Als ze eindelijk zitten, de beren niet meer onderuit glijden en de hond uit beeld blijft, druk ik af.
Dat jaar was de tekst van mijn kerstkaart "een beregezellig 1996".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten