"Mieke, mijn Jan is zijn blauwe korte broek kwijt, ik kan hem nergens vinden, wil jij alsjeblieft even komen en zoeken?" An heeft de hond aan de lijn en ploft neer op een krukje voor de tent van haar vriendin die heerlijk in de zon een boek zit te lezen."Jan wil percee die broek aan, ik snap het ook niet, misschien doet ie het er om", vervolgt An. "Als ik hem niet snel vind, krijg ik op mijn donder".
Mieke kijkt op van haar boek, het was net zo spannend, ze had zo graag even verder willen lezen. Ze legt keurig een kaartje tussen de bladzijden en klapt het boek dicht. Ze gaat nog even met haar hand over de kaft en checkt of ze geen ezelsoren ziet.
Haar huishoudinkje op de camping is aan kant, ze heeft vanmorgen zoals altijd haar stoelen met de gestreepte kussens buiten gezet en op de tafel met het gebloemde kleedje, naast de asbak en het verse veldboeket, staat haar eerste kopje koffie. Zo is Mieke.
Ze legt het boek op tafel en kijkt haar vriendin onderzoekend aan. "An Leusink, is het weer zover?" "Denk nou eens goed na, ligt ie ergens op de boot, of tussen de troep in de caravan?" An lacht, geeft de hond aan haar voeten een aai, schenkt zichzelf een kopje koffie in uit de thermoskan op tafel en bietst een roomboterkoekje uit het groene trommeltje.
Niemand zo verschillend als tante An en mijn moeder. Waar de laatste een geordend leven leidt, is de ander een slordevos, waar Mieke zich keurig gedraagt en over het algemeen in het gareel loopt heeft An soms meer weg van een ondeugend schoolmeisje. Maar door hun jarenlange vriendschap zijn ze in de loop der tijd met elkaar vergroeid geraakt. Ze hebben geleerd elkaar aan te vullen en elkaars leefwijze te accepteren. Ze relativeren hun aanvaringen en lachen de dagelijkse beslommeringen weg bij het onlosmakelijke glaasje sherry.
Na het tweede kopje koffie loopt Mieke met An en de hond mee naar de dijk waar Jan nog steeds loopt te mopperen over zijn kwijtgeraakte korte broek.
Binnen no time tovert Mieke, zoals vele keren daarvoor, uit de krochten van familie Leusink het verloren kledingstuk tevoorschijn en zwaait het als een trofee boven haar hoofd. "Mieke, als we jou toch niet hadden!", giebelt An terwijl ze ruimte maakt op de volle tafel voor het eerste sherry'tje van de dag.
"Dit moeten we vieren!"
Een foto, een vriendschap, een herinnering die verder reikt dan onze vergankelijkheid ......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten