Elk jaar zo rond de kerst, overvalt mij datzelfde gevoel. Dan mis ik diegenen die er niet meer zijn, de meest uiteenlopende dierbaren die allemaal op hun eigen manier mijn leven inkleurden, de een had een wat uitbundiger palet dan de ander, maar hun oprechte betrokkenheid bij mijn leven heeft me gedurende hun bestaan geraakt en bewogen.
Ik schreef voor velen van hen gedichten, altijd weliswaar met dezelfde mij zo kenmerkende en vaak onleesbare hanenpoten, maar steeds voortkomend uit een welgemeende en gedeelde beleving en emotie.
In de donkere dagen voor kerst hang ik steevast tussen de glimmende kerstballen en de sierlijke slingers symbolisch een aantal engeltjes, omdat ik ze niet vergeet...
Voor degenen die mijn handschrift niet kunnen ontcijferen, hieronder de 'vertaling' :
Kaars
Ik wil licht geven
en hoop uitstralen
Ik wil flakkeren
van vertrouwen en verbondenheid
Ik wil warmen
waar je weerloos bent
Ik wil stralen
naar een nieuwe morgen
Ik wil branden als gedachtenis
aan ontelbare,
onuitwisbare,
herinneringen
Annet 2/12/96
Geen opmerkingen:
Een reactie posten