Mama-dochter-student (Sanne 2015)

Haarlem calling. "Mama, kan James in februari bij jullie komen logeren?"
Aan de andere kant van de lijn struikelt mijn mama-dochter bijna over haar woorden. Op de achtergrond hoor ik mijn kleinzoon kraaien en verder klinken nog wat keukengeluiden waaruit ik concludeer dat er iemand aan het koken is. Ik vermoed dat het Robert is. 
"Even kort hoor mama, want hij krijgt zo zijn flesje en dan kan ik even niks doen, ik kom vandaag ueberhaupt nergens aan toe, want hij heeft denk ik iets onder de leden" ratelt ze in het tempo van iemand die de trein moet halen. Net als ik ook wat wil zeggen borrelt er wat geïrriteerd gepruttel aan de andere kant. Blijkbaar hebben de mama en papa een soort van conclaafje over de verzorging van hun spruit en zijn ze even vergeten dat ik ook nog aan de lijn hang. 
In gedachten zie ik het huishoudinkje van het jonge gezin voor me. Er is heel wat veranderd in hun leven de laatste maanden. Weinig tot niets in hun huis in Haarlem herinnert meer aan de tijd van voor de baby. Daar waar tot voor kort lege wijnflessen op het aanrecht stonden, prijken nu spenen, flesjes en blikken melkpoeder. Daar waar ze vroeger een hele ochtend brak mochten zijn en urenlang lodderig voor zich uit konden staren na een nacht stappen, is uitslapen nu een soort van wensdroom geworden. De wallen van de doorwaakte nachten worden 's ochtends vakkundig weggeschminkt en de mooie bloesjes hebben plaats gemaakt voor 'makkelijke pulllies' . "Echt waar mama, heb ik net wat leuks aan, spuugt ie er overheen".  Tussen de voedingen, luiers, boodschappen en het wandelen en eten koken door doet de mama-dochter-student verwoede pogingen haar scriptie af te ronden zodat ze haar studie op korte termijn kan afsluiten en zij - ambitieus als ze is - anderszins aan de weg kan timmeren. De mama die mijn kind is en die altijd mijn kind zal blijven en de papa die nu eigener voelt dan ooit te voren, ze zijn in een andere dimensie gestapt. 
Net als ik de telefoon neer wil leggen, omdat ik denk dat ik geheel en al ben vergeten, komt er weer leven in de lijn. Er is duidelijk nog steeds een discussie gaande.  "Nee, nu even niet Robert, ik bel even met mijn moeder, en als hij huilt hoor ik niks".  
Als ik eindelijk weer haar aandacht heb vertelt ze dat ze een weekendje naar Londen gaan. Daar meteen aan toevoegend "we moeten er echt even uit, mama".
Als ik die avond naar bed ga, loop ik even naar binnen in het kleine kamertje op de eerste verdieping.
Daar staat het nieuwe bedje al klaar, kan de box worden opengeklapt en kijkt Sanne's oude beer met het gele plissé jurkje reikhalzend uit naar de bijzondere logee.     


Annet