Vandaag verjaar ik.
Stapel ik het zoveelste blokje op die inmiddels 56 vierkanten tellende blokkentoren die mijn leven heet en die met al zijn kleuren, verkleuringen, blutsen en scheuren staat voor wie ik in de loop der jaren geworden ben.
De toren die zo vaak gevaarlijk wankelde en waarvan de onderdelen ontelbare keren met een daverende klap op de grond vielen en uit elkaar spatten, mij achterlatend in vertwijfeling en onzekerheid.
Ik kan ze niet eens meer voor de geest halen al die momenten waarop ik de hele handel weer bij elkaar raapte en van voren af aan ging bouwen, ondanks alles, blokje voor blokje, jaar na jaar, ervaring na ervaring.
De onderste blokken waren en zijn nog steeds mijn houvast, mijn fundament, het nest waarin ik ben geboren, weten hoe het voelt als er van je wordt gehouden, voelen hoe het is om geborgen te zijn. Alle blokken die ik daarna stapelde kregen die basiswaarden mee, ongeacht tijd en leeftijd.
Ik heb door de jaren heen oneindig liefgehad, was hevig verliefd en heb harten gebroken. Maar ook mijn eigen hart kwam met regelmaat gehavend uit de strijd, werd geplet en verbogen, maar veerde steeds weer op om opnieuw lief te hebben en gevonden te worden.
Toen mijn kinderen kwamen leerde ik een andere vorm van liefde kennen, een die onvoorwaardelijk en onuitputtelijk is, die door mij heen jaagt als een woeste bergrivier en waarin ik alle kleuren van de regenboog ontwaar.
En nu heb ik vandaag weer een blokje gelegd, heel voorzichtig, met twee handen, wetende hoe kwetsbaar dit bestaan is, opdat de toren die tot voor kort zo zwaar aan het wankelen was, nog een hele tijd blijft staan.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten