“Mama, mag ik zo meteen koken?”
Ik weet niet wat me overkomt. Alhoewel ze nog
wel veel op bed ligt krijgt Lucinde steeds meer
momenten dat ze iets omhanden wil hebben. Ik kijk haar aan en laat mijn blik
over haar ronde bolletje glijden. Mijn hart maakt een sprongetje als ik een
donkere waas zie.
“Mama, leg je hand eens op mijn hoofd, dan voel je mijn
nieuwe haar”, haar bleke gezicht straalt. Ik sta
op en veeg met mijn hand heel
voorzichtig langs haar haargrens, over de babyhaartjes heen. “Voel je het mama,
voel je het?”, haar ogen sprankelen en ze legt haar hand op die van mij. Even hebben we geen woorden nodig. Dan spreid ik de krant uit over de tafel en sla aan het lezen.
Ondertussen zoekt zij spullen bij elkaar voor het avondeten. “Mama zullen we
spinazie eten, dan kook ik drie eitjes en ga aardappels schillen”. “Prima" zeg
ik en ik laat m’n ogen weer over de zinnen in de krant flitsen.
“Mama, mijn lego helikopter is gevallen, nou
moet ik alles weer overnieuw doen”, moppert Niels in de hoek aan het barretje. Hij heeft net weer alle losse deeltjes bijeengeraapt en op kleur verdeeld over een aantal plastic bakjes. Als Pip met een balletje aan komt rennen, vergeet mijn zoon zijn chagrijn en verandert ie in een speelkameraad.
Achter mij reddert Lucinde bij het aanrecht.
Het doet me goed dat haar energie weer terugkomt. De aardappels staan in een pannetje op het fornuis en het water van de eitjes borrelt.
Het ontroert me dat we
ons oude leventje weer een beetje aan het oppakken zijn. Ik denk terug aan de
lange slapeloze nachten van de afgelopen maanden waarin ik wanhopig naar het plafond staarde en me
afvroeg waarom ik nooit had leren bidden.
Terwijl ik verzonken ben in de krant hoor ik
Lucinde achter me lopen met een pannetje waarvan ik de hete damp in mijn nek
voel. “Wel even laten schrikken hè”, zeg ik terwijl ik rustig verder lees zonder achterom te kijken. Achter mij is het even stil en klinkt dan gemompel en wordt een kraan open gedraaid.
Als ik even later opsta en de krant heb opgevouwen, loop ik langs
het fornuis en zie drie eitjes dansen in het pannetje. “He, heb je de eitjes nu
weer terug op de hete pit gezet?” vraag ik verbaasd aan het ronde bolletje. “Nee
hoor mama, die eitjes zijn nog niet klaar.”
“Maar wat heb je dan net laten
schrikken?” schutter ik, terwijl ik een lachbui voel opkomen. “Nou, de
aardappels, dat moest toch van jou!” kakelt het bolletje verbouwereerd.
“Mama, wat ben je toch ook een sukkel!” burpt Niels boven
zijn lego uit.
En ik denk alleen maar : "wat fijn dat we weer kunnen lachen".
Annet
Leuk Annet, heel erg leuk, was zelf ooit ook eens begonnen met een blog nadat mijn vader was overleden, lekker van je afschrijven heerlijk voelde dat. Denk dat ik het door jou toedoen het misschien wel weer opnieuw ga oppakken.
BeantwoordenVerwijderenWat mij intresseerd is dat jij niet of weinig praat over de toekomst dingen die je verwacht of misschien juist ook niet. Misschien een beetje afstand als schrijfster maar wellicht bewust. Wat mij ook opvalt is dat je zo vrij schrijft over jou leven en alles daarom heen. Wat mij gebeurt is dat in mijn omgeving dat niet iedereen dat op prijs stelde, iets wat ik niet had verwacht, hoe anoniem ik het ook bracht. Geen geheimen, maar delen van blijdschap b.v., heb daarzelf nog steeds erg veel moeite mee.
Iets heel anders: Ken jij de term, dat het niet meer van deze tijd is dat kinderen hun ouders op zoeken maar dat het eerder andersom hoort te gaan? Zo bijzonder ..ik ben daarvan erg geschrokken en heb daar moeite mee. Ben zelf opgegroeid terwijl ik wel mijn ouders opzocht, waarvan ik het soms als een verplichting zag en het niet leuk vondt altijd elk weekend. Nu doe ik het graag.
Vindt jou blog verrassend en inspirerend
Dank daarvoor,
K. Anoniempje